Ιατρείον ασμάτων

Στη Στέλλα Βλαχογιάννη έχω ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου, με αφορμή μια συζήτηση στον Δήμο Υμηττού για το έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Η Στέλλα δηλώνει –και είναι φυσικά- δημοσιογράφος. Όμως για μένα είναι πάνω απ’ όλα ένας βαθύτατα ποιητικός άνθρωπος. Μια γυναίκα παλλόμενη, μια ψυχή σημαδεμένη, αλλά όχι ηττημένη. Ο λόγος της, γραπτός και προφορικός, πάντα αιχμηρός και ταυτόχρονα βαθύς, ουσιαστικός, ευαίσθητος. Η παρουσία της, ραδιοφωνική, έντυπη ή ζωντανή αναδεικνύει έναν άνθρωπο με δύναμη ζωής, με πάθος, με πίστη, με αλήθεια. Τη Στέλλα την γνωρίζω κυρίως από τα κείμενά της και από τον λόγο της στην καθιερωμένη από χρόνια εκπομπή της στο Δεύτερο Πρόγραμμα, κάθε Τετάρτη βράδυ, στις 12 τη νύχτα, το «Ιατρείον ασμάτων». Όποτε μπορώ κάθομαι σαν τους παλιούς καλούς καιρούς δίπλα στο ραδιόφωνο, και ακούω τη ζεστή και ανεπιτήδευτη φωνή της, τις προσεγμένες και απρόσβλητες από έξωθεν-άνωθεν εντολές, μουσικές επιλογές της, και εισπνέω πολιτισμό. Γνώση, ευγένεια, καθαρή ματιά, καλλιεργημένο μουσικό αισθητήριο και μια τρυφερή μελαγχολία που τοξεύει στο κέντρο της καρδιάς και της συγκίνησης. Κι ακόμη μια φωνή ασυμβίβαστη και ανυποχώρητη. Με δυο λόγια μια φωνή υγιής, εν μέσω νοσούντων καιρών. Άξιο λοιπόν το όνομα της εκπομπής, και όλης της γης οι… «ασθενούντες» όλο και κάποιο φάρμακο θα βρουν σ’ αυτήν, για να βγάλουν την νύχτα. Αύριο βλέπουμε… (καλά δεν λέω γιατρέ μου;)
Ήταν λοιπόν μεγάλη η χαρά μου όταν την ανακάλυψα σερφάροντας και στα μέρη μας. Η Στέλλα έστησε το δικό της στέκι στη μπλογκόσφαιρα και «εκπέμπει» και από εδώ τα κείμενά της. Η διεύθυνση όπου μπορείτε να την απολαύσετε κρατάει τον… ευαγή τίτλο: Ιατρείον ασμάτων. Δεν έχετε παρά να προστρέξετε προς ίασιν και τέρψιν.
Εγώ σας δίνω σήμερα δυο δείγματα γραφής σαν μια σύντομη σύσταση με τον λόγο της. Το ένα προέρχεται από βιβλίο της με κείμενά της από τις ραδιοφωνικές της εκπομπές, και με τίτλο ομώνυμο της εκπομπής, και το άλλο από την ποιητική της συλλογή «Η θλίψη του σώματος» -και τα δύο από τις εκδόσεις Μικρή Άρκτος.
Χαρείτε τα.


Η παλιά εικόνα μας μένει αλλού. Στον τόπο που υπήρξε, για την ακρίβεια. Δεν μας ακολούθησε στη λαιμητόμο των αστικών τοπίων. Έμεινε εκεί πίσω, συνεχίζει να πηγαίνει σχολείο, τα απογεύματα ης Κυριακής σινεμά με τη Βουγιουκλάκη, φροντιστήριο και αγγλικά τα βράδια, τα καλοκαίρια μπάνιο και υποβρύχιο στο παραλιακό ζαχαροπλαστείο που δεν έχει γίνει ακόμα καφετέρια, ενώ Χριστούγεννα και Πάσχα νιώθει έναν ατέλειωτο πνιγμό που δεν μπορεί να μεγαλώσει, να φύγει, να αλλάξει. Η παλιά εικόνα μας βγαίνει βόλτα τα βράδια στους δρόμους και στις πλατείες που παίζαμε κρυφτό, κι αν καμιά φορά σκοντάψει και χτυπήσει το γόνατο, τρέχει με κλάματα στο πατρικό και χτυπάει επίμονα το κουδούνι. Της ανοίγουν ξένοι, -τι θέλετε; τη ρωτούν κι κείνη στην αρχή τα χάνει. Μετά βρίσκει τα λόγια της και εξηγεί: -Εσείς δεν με ξέρετε, με ξέρει όμως το σπίτι.

(από το «Ιατρείον ασμάτων»)



Τα πουλιά

Τα πουλιά είναι μάρτυρες και τρέφονται με χρόνια,
κορίτσι μικρό παιδί ανίδεο αυτοί που θα ‘ρθουν
ξέρουν τα όνειρά σου, σκιές στα βήματα γυναίκες της λύπης,
η μάνα σου η θειά σου, κι οι άλλοι που θα σε πετάξουν στον
εαυτό σου και θα φύγουν και θα έρθουν κι όλο σου το
παράπονο μια μέρα χώμα στεγνό φιλί τ’ αέρα, μετά εσύ θα
περπατάς τις απουσίες θα διατάζεις στα μάτια σου που δεν
έχουν από μέσα.

(από το «Η θλίψη του σώματος»)