"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

υπό το πρίσμα


William Turner
(snowstorm)


Το αληθινό σπίτι έσπασε

Ένα κουτσό δέντρο σκοντάφτει πάνω μου
Και με παρακαλεί
Η ρίζα καρφώνεται στο μπράτσο μου
Κρέμομαι
Ο άνεμος κοιτάζει αδιάφορος
Πετάω μια κουβέντα στο κενό
Ένα πουλί τσιμπολογάει και φεύγει

Φτύνω στη δεξιά μου παλάμη
Πιάνω το φτυάρι
Σκάβω εκεί που όλοι κοιμούνται
Κανείς δεν αποκρίνεται για ώρα

Η Θεοδώρα πλησιάζει αργά από το Βυζάντιο
Με ευγενή μεγαλοπρέπεια
«Άργησες»
Χρησιμοποιεί ένα προπέτασμα βελούδου
Για δικαιολογία
Ο τελευταίος ταπεινός
Μαζεύει ένα κομμάτι χώμα και το τρώει
Εκείνη δακρύζει
«Δεν υπάρχουν παιδιά, εξηγώ
όλες οι ηλικίες έχουν κατασχεθεί»
«Πιστεύετε ακόμη στην αυτοκρατορία;»
«Έχουν και τα σύνορα κατασχεθεί»
Απαντώ
Εκείνη γκρεμίζεται
Παίρνοντας μαζί της τον αβάπτιστο άνθρωπο

Για λίγο επικρατεί απόλυτη ακινησία
Περιμένω το σεισμό από στιγμή σε στιγμή
Μα ο θάνατος έρχεται μόνος
Μ’ ένα βρώμικο σακάκι
Κι ένα κατουρημένο παντελόνι
«Σε περίμενα πιο αρχοντικό» του λέω
«Δεν τα βγάζεις πέρα πια με τους αλήτες»
Μου απαντάει
«Τι έχεις να φοβηθείς εσύ;»
«Τον εξευτελισμό μου» λέει και βάζει τα κλάματα
Μένω αμήχανη για λίγο. Σοκαρισμένη
Έπειτα βγάζω απ’ την τσέπη μου τη «Χιονοθύελλα»
«Το φύλαγα μια ζωή. Πάρ’ το σε παρακαλώ.
Δεν αξίζει σ’ εσένα να κλαις»
Το φοράει μ’ ευγνωμοσύνη. Και με μια
Γενναιόδωρη κίνηση
Με τραβάει μέσα

Κατεβαίνοντας τη ρουφήχτρα
Βλέπω τον Turner να ορμάει με τα νύχια
Πάνω στο καναβάτσο

Το δέντρο ξεκαρφώνεται από πάνω μου
Και μου χαμογελάει

Το αληθινό σπίτι είναι ο χρόνος.



(από Arabesque)

14 σχόλια:

logia είπε...

θαυμάζω τη γραφή σου Λορελάη

καλημέρα σου

Λορελάη είπε...

logia μου, ευχαριστώ πολύ.
καλημέρα κι από μένα :)

gyristroula2 είπε...

Αποκαλυπτικό τοπίο...όμως έχεις τον τρόπο σου με τους εφιάλτες...τους ημερεύεις.

Λορελάη είπε...

αποτέλεσμα μακροχρόνιας άσκησης Αναστασία μου... :):)
φιλιά

Mariela είπε...

Μου είναι δύσκολο πραγματικά να βρω τις λέξεις... ίσως και να μην τις έχω!! κάποια πράγματα τα νιώθεις μέσα σου, γαντζώνονται πάνω σου και δεν μπορείς τίποτε άλλο παρά μόνο να σιωπήσεις και να αφουγκραστείς...

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου ούτε κι εγώ ξέρω τι να πω... είναι συγκινητικό αυτό που λες..-και ξέρω ότι λες αλήθεια- ευχαριστώ

ξι είπε...

Το αληθινο σπιτι εσπασε.
Το αληθινο σπιτι ειναι ο χρονος.

Η απλοϊκη μου σκεψη ακολουθει...

Αρα: ο χρονος ειναι αυτο που εσπασε; Ο χρονος σπαει;

Εσυ ξερεις καλυτερα...

Μα τι γραφεις Λορελαη μου... Τροφη για το μυαλο ο,τι γραφεις καθε φορα. Να΄σαι καλα :)

ξ.

Λορελάη είπε...

Η ερώτηση που βάζεις είναι ερώτηση κλειδί Ξι μου. Η μία ερμηνεία είναι αυτή που δίνεις. Η άλλη είναι το αληθινό σπίτι της αρχής να είναι άλλο από αυτό του τέλους (αυτό της αρχής να είναι ο,τιδήποτε αισθάνεται κανείς σαν "αληθινό σπίτι"). Ανάλογα ποια θα υιοθετήσεις διαβάζεται διαφορετικά ολόκληρο το ποίημα. Εμένα μου αρέσουν και οι δύο, γι' αυτό και το άφησα σκόπιμα αδιευκρίνιστο για να το εκλαμβάνει ο καθένας όπως του ταιριάζει. Προσωπικά κλίνω προς τη δεύτερη.
σε φιλώ και σ' ευχαριστώ πολύ :)

Obsidian είπε...

Λορελάη, το δέντρο ξεκαρφώθηκε τελικά, μόνο του. Την πληγή που άφησε ποιος σου τη φροντίζει; Και το δέντρο, ξέρεις τίποτα για αυτό; Πληγώθηκε αυτό καθόλου; Ανησυχώ και για τους δυο.

(αυτό με τον "εξευτελισμό" μου άρεσε πάρα πολύ, όπως και κείνη η σχεδόν κινηματογραφική σκηνή του Turner!)

Λορελάη είπε...

Obsidian, τις πληγές γενικώς τις φροντίζουμε μόνοι μας απ' όσο ξέρω :)
όσο για το δέντρο αγνοείται η τύχη του...
σ' ευχαριστώ :)

Ανώνυμος είπε...

"Για λίγο επικρατεί απόλυτη ακινησία
Περιμένω το σεισμό από στιγμή σε στιγμή
Μα ο θάνατος έρχεται μόνος
Μ’ ένα βρώμικο σακάκι
Κι ένα κατουρημένο παντελόνι
«Σε περίμενα πιο αρχοντικό» του λέω
«Δεν τα βγάζεις πέρα πια με τους αλήτες»
Μου απαντάει
«Τι έχεις να φοβηθείς εσύ;»
«Τον εξευτελισμό μου» λέει και βάζει τα κλάματα
Μένω αμήχανη για λίγο. Σοκαρισμένη"

Μας έστειλες αδιάβαστους τώρα! Είσαι φοβερή

Λορελάη είπε...

ευχαριστώ πολύ Ηλιογράφε μου.
καλό σου βράδυ :)

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Νομίζω γραφή με Σαχτουρική προέλευση..Πολύ έντονη και καθαρή..Όπως καθάρή πρέπει να είναι η ποίηση..και να υποβάλει..
Χαίρομαι για την γνωριμία!

Λορελάη είπε...

Στρατή Παρέλη, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Ειλικρινά δεν ξέρω τις επιρροές μου -ξέρετε.. τα διαβάσματα αφομοιώνονται υποσυνείδητα-, αλλά με τιμα η αναφορά σας στον μεγάλο ποιητή, που φυσικά αγαπώ.
Καλωσορίσατε :)