Συστάσεις

Κι όμως. Μέσα απ’ αυτό το ξεχαρβάλωμα, τη γενικευμένη αλητεία και το σωρό των σκουπιδιών, στα οποία συνοψίζεται η Ελλάδα του σήμερα, ξεπετάγονται άνθη. Αναζητώντας επίμονα στα ράφια των βιβλιοπωλείων ελπιδοφόρες φωνές –φταίει γι’ αυτό η πίστη μου ότι η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο να γεννιέται από τις στάχτες της- ανακαλύπτω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εμφανίζονται νέοι ποιητές με λόγο δυνατό, φρέσκο και ανατρεπτικό. Ίσως αυτή η νέα γενιά που ανδρώθηκε μέσα στη διάλυση, συνειδητοποιεί ότι το μόνο που της απέμεινε είναι να πάρει τα πράγματα στα δικά της χέρια. Ίσως να συμβαίνει αυτό που συνήθως λέμε, ότι φτάσαμε στον πάτο και τώρα δεν έχουμε παρά ν’ αρχίσουμε πάλι ν’ ανεβαίνουμε. Ίσως. Δεν θέλω να βιαστώ, γιατί η ιστορία προχωράει πολύ πιο αργά από τις δικές μας επιθυμίες. Ας πω μόνο ότι αφού αυτή η κοινωνία γεννάει ακόμη ποιητές, μπορούμε να ελπίζουμε.
Ένας από αυτούς, που ανακάλυψα πρόσφατα, είναι ο Γιάννης Στίγκας. Γεννημένος το 1977, με τρεις ήδη ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του, με εντυπωσίασε με τον ολοζώντανο, αιχμηρό αλλά και με λυρικό βάθος, γεμάτο αιφνίδιες ανατροπές, πυκνώσεις και τομές, λόγο του. Αντιγράφω μερικά ποιήματά του από τη δεύτερη συλλογή του, με τίτλο «η όραση θ’ αρχίσει ξανά», για να σας τον συστήσω. Απολαύστε τον.

Ο ιχνηλάτης χάνεται πάντα πρώτος Ι

Μπορώ να σας μιλάω απλά
μπορώ και με βελόνες

Γνωρίζω που γεννούν τ’ αυγά τους οι υλακές

όλα στο στήθος σύρριζα

αν αγαπήσεις του γκρεμούς
σε βγάζουν συντομότερα
και μην ακούς τις κατακόκκινες μηλιές
και μην ακούς τις παλαβές πυξίδες
πως θα χαθείς
και πως η Παναγιά
φραγγέλλει τους επαίτες

Αφού σου το ‘πε και στον ύπνο σου:

«Αυτούς που ορθώσαν όνειρο
παντός καιρού κι ανόθευτο

Αυτούς που ανοίξανε τα σκέλια τους
στο φως

κυρίως

αυτούς που φεγγαρώθηκαν

εγώ θα τους βυζάξω»

~~~~~~~~~~~~~~~


Τόσο πικρό χρυσάφι ΙΙΙ

Μια μέρα
ο χρόνος θα τουμπάρει
και θα παίξουμε

εδώ η ζωή
εκεί η ζωή

αλλιώς
το παιχνίδι της ικεσίας

η πιο λευκή
κερδίζει

~~~~~~~~~~~~~~~~


Έτσι όπως διαβάστηκε στην παλάμη μου
και σκόνταψα στ’ αλήθεια

Τόσες περιστροφές
κι όμως ο ιστός του κόσμου
μιας σπίθας υπόθεση
ν’ ανοίξουν οι ασκοί
να γίνουν όλα Β΄ Γραμμική
και τυραννία της στάχτης

Η όραση θ’ αρχίσει ξανά

το φως συνδράμει
όσο και το σκοτάδι

μιας σπίθας υπόθεση η ζωή

αλλού η ζωή
κι αλλού η σπίθα

Ν’ αφήσεις την επίλυση στον άνεμο
ή
φρόντισε με τα θαύματα
να γίνεσαι χαρτοκλέφτρα
να είναι ο έρωτας
το Δέκα του Χαμού
και να σε θέλει

Εγώ το χρόνο μου

χρακ και χρακ

μ’ ένα τσεκούρι πισώπλατα
Τα υπόλοιπα
θα τα πουν στις εφημερίδες

Ποίησις είναι η κορυφή του παγόβουνου
και από κάτω
πανστρατιά οι βλαστήμιες
Αλλά εσύ
κοίτα να φτάσεις στην αγάπη
χωρίς τις βαλίτσες σου

κοίτα

~~~~~~~~~~~~~


Έτσι μπορώ και κοιμάμαι

Λοιπόν
ό,τι και να μαδήσετε
θα γίνει πάλι προσευχή
για να πατήσω εγώ
τέρμα τα γκάζια της
κι όλα ν’ αφρίζουν πίσω μου

τον άγγελο δεν τόνε κάνουν τα φτερά του

έτσι μαρσάρει η ποίηση
στο γύρο του θανάτου

Καμιά φορά

χειροκροτάτε κιόλας

*
Φυσικά, αυτό δεν αλλάζει τίποτα

Ο πανικός θα συνεχίσει να υψώνεται

τώρα είναι ένα τετραώροφο
(κοτζάμ θηρίο)
όλο ατσάλι και χολή
(καθ’ όλα νόμιμο)
κάτω απ’ το βλέφαρο
όσο το σκέφτομαι τόσο θα περισσεύει θειάφι

γιατί ανάμεσα σε ουαί και ήμαρτον
υπάρχει πάντα χώρος για την έκρηξη

διαβάστε πάλι τον Ηράκλειτο
αλλά ζωσμένο εκρηκτικά
κι ανένδοτα ρολόγια

(ορίστε και τα θραύσματα)

*
Θα καταρρεύσει
Θα καταρρεύσει, ναι

αλλά

πόσους θα πάρει στο λαιμό του;

~~~~~~~~~~~~~~~~

Και το μότο της συλλογής:

Δεν έχει μπέσα το θαύμα.
Είναι λευκό
και φέρεται σαν κόκκινο



Τα έργα του Γιάννη Στίγκα είναι:
«Η αλητεία του αίματος», εκδ. Γαβριηλίδης, 2004
«Η όραση θ’ αρχίσει ξανά», εκδ. Κέδρος, 2006
«Ισόπαλο τραύμα», εκδ. Κέδρος, 2009