πέρας

Παραμερίζεις τη βαριά κουρτίνα
Μπαίνει ένα πολτώδες φως
Στην ατμόσφαιρα
Ένα σούρουπο αχνό ηλεκτρικό
Και κουρασμένος ουρανός
Πίσω απ’ τους τοίχους
Ψιθυριστοί μονόλογοι
Που βρωμάνε άπλυτα δόντια
Πιο πέρα
Η ανάσα από δεντρολίβανο
Ενός λυπημένου
Δίπλα ένα αγόρι
Ψάχνει τ’ όνειρό του κάτω από το κρεβάτι
Πιο ‘κει γέροι που λιώνουν
Νοσοκόμες που βρίζουν
Ο αέρας τρίζει μια παράξενη αρρώστια
Γεμάτη μυίγες
Και ψόφιες καρδιές
Έπειτα έρχεται η νύχτα
Με σιγανά χτυπήματα στις πόρτες
Αφήνει ένα κανάτι γάλα
Κρυφά ανοίγεις και το παίρνεις
Ελπίζοντας πως σήμερα θα κοιμηθείς
Χωρίς εφιάλτες
Δίπλα στον εαυτό σου που πεθαίνει
Υπολογίζεις τις μέρες και τις νύχτες
Που θα συνεχιστεί αυτό
Χάνεις το λογαριασμό
Όπως όταν μετράς τα μυρμήγκια
Μιας μυρμηγκοφωλιάς
Διαπιστώνεις πως «όλα κινούνται»
Και βάζεις τις παντόφλες σου
Για να μετρήσεις τα πόδια σου
Τα μυρμήγκια κατοικούν πια στο μυαλό σου
Και δεν τολμάς να κοιμηθείς
Στο τέλος εκείνη η επίμονη επιθυμία
Που ποτέ δεν κατοίκησε
Γίνεται η μοναδική σου κόρη
Τη βλέπεις να μεγαλώνει παρθένα
Γεμίζει το κάδρο
Με βλέμμα sfumato
Χαμογελάει
Με το τελευταίο σου νόημα
Η Μόνα Λίζα σου
Απλώνει στο παράθυρο δέντρα
Που σβήνουν κάθε νόημα
Ο Μιχαήλ Άγγελος πλησιάζει αργά
Βγάζει ένα μαχαίρι και σε κόβει
Κοιμάσαι δίπλα στους εφιάλτες
Γυμνός ο εαυτός σου


(από arabesque)