Μια τουφεκιά ζαχαρωτή

01 Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι - eSnips, share anything


Ε, να λοιπόν, έρχεται μια στιγμή όπου διαψεύδονται οι διαψεύσεις…
Κι εκεί που αρματωμένη, μ’ όλες σου τις διαψεύσεις, τον εαυτό σου έχεις πείσει, πως λάθος έχεις καταλάβει, πως πρέπει φτου κι απ’ την αρχή να ξαναστήσεις όλα, αλλιώς, πως κάτι ανάποδο συνέβη γενικώς μ’ εσένα, που νόμισες ότι ο άνθρωπος μπορεί να γράφεται με κεφαλαία, αφού όλο παντου μια στάλα γραμματάκια συναντάς, που με το ζορι προσπαθείς να τα διακρίνεις… Να, που λάμπει ξαφνικά από το πουθενά μια λέξη, κι όλα τα σύμφωνα και τα φωνήεντα του βίου σου αρχίζουν να χοροπηδούν και να μη ξέρεις πια, πώς να τα βάλεις σε σειρά. Σε ποια σειρά;… οι συμφωνίες κι οι φωνές σου; Θα πείτε τι μας λες; Ποια λέξη; Έχετε δίκιο. Δεν γίνομαι σαφής. Σαφείς όμως είναι μονάχα οι πράξεις. Κι οι λέξεις σπάνια, όταν κι αυτές γίνονται πράξη. Μιλάω για ένα «ευχαριστώ» που χρόνια όφειλαν πολλοί. Αλλά ή ντρέπονταν ή δεν το είχαν στην τρύπια τσέπη του παλτού τους. Και φτάνει ξαφνικά από το πουθενά στην πόρτα του σπιτιού σου. Και δεν το αναγνωρίζεις… ποια μάτια πια να το διαβάσουν; Του ελαφιού; Της κουκουβάγιας; Του λαγού; Διαλέγεις τελικά το ελάφι να διαβάσει, κι εκείνο λέει:
Ευχαριστώ στο «ευχαριστώ».