A une raison
Ένα χτύπημα του δαχτύλου σου πάνω στο τύμπανο
εκτονώνει όλους τους ήχους και αρχίζει την καινούρια αρμονία.
Ένα βήμα από σένα είναι η στρατολόγηση καινούριων
ανθρώπων και η πορεία τους.
Το κεφάλι σου στρέφεται: ο καινούριος έρωτας!
Το κεφάλι σου γυρίζει πίσω: ο καινούριος έρωτας!
"Άλλαξε τους κλήρους μας, κάνε κόσκινο τις μάστιγες,
αρχίζοντας απ' τον καιρό", σου τραγουδούν αυτά
τα παιδιά. "Ύψωσε οπουδήποτε την υπόσταση των τυχών
και των ευχών μας", σε παρακαλούν.
Φτάνοντας από πάντοτε, εσύ που θα φεύγεις παντού.
Μια "Έκλαμψη" του εκπληκτικού κολασμένου Αρθούρου Ρεμπώ (σε μετ. Αλέξη Ασλάνογλου)
Η υπογράμμιση δική μου, αντί άλλων ευχών.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
21 σχόλια:
Κι οι ευχές μας μακρινές, πολύ μακρινές των τοιχών, ε; :)
Καλή χρονιά, Λορελάη!
Φιλιά,
vel...
Λορελάη, μας ρίχνεις στα βαθιά.
Σε ένα κείμενο που έχει αρχή, αρχές θα έλεγα, αλλά δεν έχει τέλος. Παιχνίδι με τις λέξεις και τις έννοιες κάνει ο έμπορος όπλων. Τέτοια μέρα όμως σε τέτοια παιχνίδια γιατί μας ρίχνεις; Για να μη συζητήσουμε τίποτε άλλο για μήνες;
Τις ευχές μου για τα όνειρά σου δέξου τις. Είναι ειλικρινείς.
Ευχές ευχές πολλές για
ΓΕΛΑΣΤΈς
ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ
ΣΤΙΓΜΕς
Πάλι τα είπες όλα μ' αυτή την ανάρτηση, φίλη. Και οι "καταραμένοι"- ή μάλλον προπαντός αυτοί- παραμένουν μέσα στην κόλασή τους, εραστές απελπισμένοι του φωτός.
Λοιπόν ευχή μου να κρατάς έτσι ψηλά την ψυχή σου πάντα και να υψώνεις όσους αγαπάς.
Ακριβώς Vel... ,ακριβώς...
Σ' ευχαριστώ, καλή χρονιά και σ' εσένα και καλά γραψίματα!
Θερσίτη, αν αυτό είναι για σένα "παιχνίδι με τις λέξεις", και δεν είναι ΠΟΙΗΣΗ που κάνει την "ποίηση" να ντρέπεται, δεν έχω κάτι να πω. Ευχαριστώ για τις ευχές. Ανταποδίδω.
Μέριλ, ευχαριστώ πολύ. Μακάρι και σ' εσένα το 2008 να σου χαρίσει τις πιο όμορφες στιγμές.
Γυριστρούλα, ευχαριστώ πολύ για την ευχή. Την χρειάζομαι. A une raison, λοιπόν εύχομαι και σ' εσένα και σ' όλους. Έναν λόγο, μια αιτία, που θα αρχίσει την καινούρια αρμονία, που θα στρατολογήσει καινούριους ανθρώπους και καινουριες πορείες, που όπου κι αν στρέψετε θα ανακαλύπετε καινούριους έρωτες, που θα αλλάξει τους κλήρους, που θα κάνει κόσκινο τις μάστιγες, που θα υψώνει, δεν έχει σημασία πού, αρκεί που θα υψώνει, τις τύχες και τις ευχές σας. Έναν λόγο που θα εκπορεύεται από την αιωνιότητα και θα κατευθύνεται στο άπειρο (την αιωνιότητα και το άπειρο που έχουμε μέσα μας κι ας μην τα βλέπουμε πάντα)
με πολλή αγάπη και από καρδιάς σας εύχομαι.
Ευχές κι'από δω και αντιγράφω ένα κομμάτι του Ν.Δήμου γιατί τα γράφει πολύ καλύτερα από μένα και δίχως λάθη.
Περί ορθολογισμού
Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007
Διαβάζοντας το χθεσινό «Επίκαιρο» περί Θεού, ένας αναγνώστης μου έγραψε: «Πάντα ορθολογιστής».
Ορθολογιστής, ο άνθρωπος που έχει γράψει το Βιβλίο των Γάτων, το Ημερολόγιο του Καύσωνα και τις Κομμένες Λέξεις;
Και βέβαια όχι.
Η παρεξήγηση είναι βέβαια βαθειά ριζωμένη. Ως και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, κορυφαίος Έλληνας κριτικός (και ο μόνος που έχει ασχοληθεί, κατά καιρούς, με βιβλία μου) με χαρακτήρισε πριν από εβδομάδες (γράφοντας για άλλον) «οργανωμένο και συμπαγή ορθολογιστή». Προσθέτοντας ότι «η ιδεολογική συνέπεια… κάνει την κριτική σκέψη προβλέψιμη και, όχι σπάνια, άκαμπτη μέχρις αναισθησίας».
Πολλοί δεν κατανοούν πως ο ορθολογισμός είναι απαραίτητος για να σε οδηγήσει στα όρια και την υπέρβασή του. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει από τον ορθολογισμό – αλλά και κανείς χωρίς αυτόν.
Ο ορθολογισμός για μένα ορίζει τα όρια της δημόσιας σκέψης, γνώσης και πράξης. Αυτής που μοιράζεται και ρυθμίζει (ή θα έπρεπε να) την κοινωνική ζωή μας. Η επιστήμη, η γνώση, η τεχνολογία. Είναι ο ΚΟΚ, ο σεβασμός του άλλου, η κατηγορική προσταγή του Καντ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι νόμοι, οι κανόνες. Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Είναι η «ελευθερία από».
Αλλά μόνο με αυτά, πάλι δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ζούμε με ότι βρίσκεται πέρα από τον ορθολογισμό: την αγάπη, την ομορφιά, την πίστη. Την τέχνη, το συναίσθημα, την θρησκεία. Αυτά μας γεμίζουν. Είναι τα περιεχόμενα του ιδιωτικού μας χώρου. Τα οποία όμως προϋποθέτουν την ύπαρξη του δημόσιου ορθολογισμού για να λειτουργήσουν ανεμπόδιστα. Είναι η «ελευθερία προς».
Ανορθολογισμός υπάρχει όταν ο ιδιωτικός χώρος ξεχύνεται στον δημόσιο. Όταν το πάθος μου δεν σέβεται την ελευθερία του άλλου. Όταν η δική μου πίστη πρέπει να επιβληθεί στους άλλους.
Συμπερασματικά: είμαι ορθολογιστής, για να μπορώ να μην είμαι. Oι μεγάλοι ποιητές που γνώρισα, από τον Ελύτη ως την Δημουλά, ήταν ορθολογιστές στην ζωή, για να μην είναι στην ποίηση.
Λορελάη, γιατί αρπάζεσαι; Το παιχνίδι με τις λέξεις δεν είναι κατώτερο ως ασχολία. Ιδίως για τους οπαδούς της καθαρής ποίησης, όπως ο Ρεμπώ, από τους πατριάρχες της. Σκέψου και τη Δημουλά. Πολλές φορές μού φαίνεται ότι παραπαίζει με τις λέξεις σε βάρος του νοήματος. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει καθόλου στο κείμενο που μας ανέβασε η Γυριστρούλα, αλλά αν ξεφυλλίσεις λίγο περισσότερο τη Δημουλά, θα το δεις. Κάτι δηλαδή που ο Ρεμπώ το κάνει και το ανάγει σε υψηλή τέχνη, όταν υπερβεί κάποια όρια, αρχίζει λίγο να αδικεί τα υψηλά νοήματα που μεταφέρει.
Το κείμενο του Δήμου που μας ανέβασε ο Γιώργος με εκφράζει απόλυτα. Είμαι κι εγώ ένας ορθολογιστής για τους λόγους που αναφέρει ο Δήμου. Αλλά ορθολογισμός και ποίηση στη ζωή μας μάλλον δε δένουν. Οπότε...
Λορελάη, γιατί αρπάζεσαι; Το παιχνίδι με τις λέξεις δεν είναι κατώτερο ως ασχολία. Ιδίως για τους οπαδούς της καθαρής ποίησης, όπως ο Ρεμπώ, από τους πατριάρχες της. Σκέψου και τη Δημουλά. Πολλές φορές μού φαίνεται ότι παραπαίζει με τις λέξεις σε βάρος του νοήματος. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει καθόλου στο κείμενο που μας ανέβασε η Γυριστρούλα, αλλά αν ξεφυλλίσεις λίγο περισσότερο τη Δημουλά, θα το δεις. Κάτι δηλαδή που ο Ρεμπώ το κάνει και το ανάγει σε υψηλή τέχνη, όταν υπερβεί κάποια όρια, αρχίζει λίγο να αδικεί τα υψηλά νοήματα που μεταφέρει.
Το κείμενο του Δήμου που μας ανέβασε ο Γιώργος με εκφράζει απόλυτα. Είμαι κι εγώ ένας ορθολογιστής για τους λόγους που αναφέρει ο Δήμου. Αλλά ορθολογισμός και ποίηση στη ζωή μας μάλλον δε δένουν. Οπότε...
Καλή χρονιά να έχεις ΛΟΡΕΛΑΗ!
Ναι Θερσίτη, το παιχνίδι με τις λέξεις είναι μια ενδιαφέρουσα ασχολία που λέγεται σταυρόλεξο. Ο Ρεμπώ όμως ΔΕΝ γράφει σταυρόλεξα. Γράφει ΠΟΙΗΣΗ. Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε οι πάντες. Πλην εσού, που βεβαίως έχεις κάθε δικαίωμα να το λες. Πάντως εγώ ΔΕΝ πρόκειται να παραδεχτώ ότι η Ποίηση είναι παιχνίδι με τις λέξεις, ούτε ότι ομορφαίνει τη ζωή, όπως αλλού έχεις ισχυριστεί.
Και μία παρατήρηση για λόγους (φιλολογικής) τάξης, αν και αυτές οι κατηγορίες είναι πια τελείως ξεπερασμένες: ο Ρεμπώ δεν ήταν ούτε πατριάρχης της "καθαρής ποίησης", ούτε καν εκπρόσωπός της. Δεν ανήκει σε καμμιά σχολή. Το ότι επηρεάστηκε από τον Μπωντλαίρ, δεν σημαίνει τίποτα. Όλοι οι σύγχρονοί του επηρεάστηκαν από τον Μπωντλαίρ. Ίσα-ίσα που ο Ρ. είχε κατηγορήσει τον Μπ. για φορμαλιστή και στο τέλος τον είχε αποκηρύξει. Κάποιοι τον θεωρούν πρόδρομο του υπερρεαλισμού, αλλά και αυτό ελέγχεται. Maudit, ναι, θεωρείται, αν αυτό το θεωρήσουμε "σχολή". Ούτως ή αλλώς πάντως ούτε οι της καθαρής ποίησης θεωρούσαν την ποίηση "παιχνίδι λέξεων". Αυτό στο οποίο κυρίως εναντιώθηκαν ήταν στον διδακτισμό της Ποίησης. Και πολύ καλά έκαναν κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Α, και κάτι τελευταίο: για το ότι ήταν έμπορος όπλων -και όχι μόνον- ουδόλως ενδιαφέρομαι. Δεν πρόκειται ούτε φίλο να τον κάνω, ούτε να τον παντρευτώ. Τα κείμενά του με ενδιαφέρουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ευγνωμονώ τον Αινστάιν που μου χάρισε την θεωρία της σχετικότητας κι ας ήταν κακός μαθητής στο σχολείο κι ας συνέδραμε στην δημουργία της ατομικής βόμβας, και τον Χατζιδάκη ή τον Κουν που μας χάρισαν τα εκπληκτικά έργα τους κι ας ήταν δεξιοί. Και... και... και... ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Λυπάμαι αν παρέβην τους κανόνες της καλής οικοδέσποινας, αλλά... προεκλήθην...
καλό σου βράδυ.
Καλή χρονιά και σ' εσένα Γραμματέα! Έύστοχες παρεμβάσεις-αναρτήσεις εύχομαι και όλα να πάνε καλά στη ζωή σου πρώτ' απ' όλα φυσικά, αλλά και... στον άλλον χώρο, ξέρεις εσύ. Καλή δύναμη!
A, τι ωραίος "καυγάς"! Θέλω κι εγώ!
Δεν είναι πάντως τυχαία η αντιπαράθεση, λορελάη. Ο giorgos και ο Θερσίτης έχουν, ο καθένας από τη σκοπιά του βέβαια, μια απομυθοποιητική, ορθολογιστική αντίληψη. Προσπαθούν να μας απο-μαγέψουν, κάνοντας και το δικηγόρο του διαβόλου. Εμείς δεν θέλουμε να μας χαλάνε τη μαγεία, δεν θέλουμε αποκαθήλωση των "ειδώλων" μας, θέλουμε να παραμείνουμε εσαεί γοητευμένες και ανορθολογίστριες.
Ma chérie, δε διαφωνούμε σε πολλά σημεία. Μόνο στις αφετηρίες και στον προορισμό της ποίησης.
Νάξερες πόσο βαριέμαι τα σταυρόλεξα! Καθόλου όμως την ποίηση. Ο Ρεμπώ έγραψε ποίηση, αλλά μέχρι ποια ηλικία; Γιατί έπειτα την εγκατέλειψε; Ρητορική η ερώτηση. Ξέρω την απάντηση.
Η γνώμη η δική σου για το Ρεμπώ με ενδιαφέρει. Των πάντων όμως, ή των Αγίων Πάντων όχι. Αγαπώ κι εγώ το Ρεμπώ ως ενιαία προσωπικότητα, δηλαδή και με τις ... αδυναμίες του.
Η ποίηση γίνεται τελικώς με λέξεις. Θυμήσου την τυράγνια του εθνικού μας ποιητή με τις λέξεις. Αμ ο ηλιοπότης με τι δουλεύει; Ο Σεφέρης ασφαλώς όχι σε τέτοιο βαθμό, αλλά δεν είναι γι' αυτό ο αγαπημένος μου.
Η ποίηση θα επιμείνω ότι ομορφαίνει τη ζωή. Κι εδώ αναφέρομαι στους μαθητές μας. Ξεκινούν από το μαύρο σκοτάδι της τηλεοπτικής αποχαύνωσης κι όταν γνωρίσουν το θησαυρό της ποίησης, γίνεται η ζωή τους πιο όμορφη, όχι βέβαια και πιο ευτυχισμένη, ντε και καλά. Αλλά από τα σκουπίδια περνούν στον άπεφθο χρυσό.
Θα κρατήσουμε το χαρακτηρισμό Maudit για τον Αρθούρο, αν αυτό τελικά σε ικανοποιεί. Στο διδακτισμό της Ποίησης εναντιώνομαι και εγώ, γιατί προτάσσω την ομορφιά της. Άσχετο τώρα αν διδάσκει κιόλας, χωρίς να το επιδιώκει.
Για την παράπλευρη ασχολία του στις αφρικανικές ερήμους ούτε εγώ πρόκειται να τον κρίνω ως ποιητή. Αν είναι δυνατόν. Μάλιστα εγώ δεν κρύβω από τους μαθητές μου τα όποια "ελαττώματα" των ποιητών ή δημιουργών κι αυτό αρέσει στους μαθητές, γιατί τους κατεβάζει από το εικονοστάσι των τέλειων.
Και χρησιμοποίησες μάλιστα και τους δυο αγαπημένους μου από το θέατρο και τη μουσική για να παραβιάσεις τις ανεωγμένες θύρες. Βλέπεις ότι δεν τα κατάφερες.
Αυτές οι σκέψεις δεν είναι καινούρια πρόκληση.
Λυπήσου με!
Γυριστρούλα, πες κι εσύ τίποτε, να με σώσεις!
Πολύ μου αρέσει όλη αυτή η αντιπαράθεση.... Έλα Λορελάη.... παραδέξου πως αυτή είναι μονομαχία και μάλιστα επιπέδου (Επιτέλους αν είναι να δοθεί μια μάχη ας δοθεί για την ποίηση)
Υ.Γ. μη μου θυμώνετε σας χαίρομαι και τους δυο. Εσένα λορελάη για το πάθος σου εσένα θερσίτη για το χιούμορ και τη διπλωματία σου (και να επιχειρηματολογήσεις αλλά και την οικοδέσποινα να μη θίξεις)
Και τους δυο για τις γνώσεις σας και το επίπεδο
Ναι, γυριστρούλα μου, δίκιο έχεις. Γιατί χωρίς μαγεία τίποτα το ωραίο δεν μπορεί να συμβεί (μη βάλουμε τώρα και τον Καστοριάδη και την φαντασιακή θέσμισή του στην κουβέντα...) Αυτά όμως σε άλλη ανάρτηση (σιγά μην άφηνα τέτοιο θέμα...)΄
Ωστόσο ο ορθολογισμός που επικαλείται ο Γιώργος, μέσω του Δήμου, δεν αφορά το κείμενο, (έχουμε άλλωστε δει πολύ πιο ανορθολογικά κείμενα, βλ. όλους τους καθαρόαιμους πρώτους υπερρεαλιστές), αλλά τη ζωή,το λέει καθαρά. Αυτόν τον ορθολογισμό φυσικά και τον αποδέχομαι. Αν και, αν μεταφέρουμε εκεί την κουβέντα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το "παράδειγμα" Ρεμπώ και η προσπάθειά του "απορρύθμισης των αισθήσεων", με σκοπό να γνωρίσει το άγνωστο. Αλλά αυτή είναι όντως μια πολύ μεγάλη κουβέντα, που δεν μπορεί να γίνει εδώ (προϋποθέτει σκάνερ... :)
Παντως πιστεύω ότι το κλειδί σ' όλη αυτή την κουβέντα και στο "φαινόμενο Ρεμπώ"είναι η φράση που είπες, πως οι "καταραμένοι"- ή μάλλον προπαντός αυτοί- παραμένουν μέσα στην κόλασή τους, εραστές απελπισμένοι του φωτός.
Εκπληκτική συνάντηση! Την ώρα που ανέβαζα το σχόλιο για την γυριστρούλα, ανέβαζες κι εσύ το δικό σου Θερσίτη! Να που άμα θέλουμε να συντονιστούμε, το καταφένουμε. Μετά τις διευκρινίσεις, βεβαίως δεν διαφωνούμε και σε πολλά. Δεν ξέρω τι εννοείς με τις αφετηρίες και τον προορισμό της ποίησης, αλλά θα δοθεί ευκαιρία σε άλλη κουβέντα να το εξηγήσεις. Η γνωμη μου για τον Ρεμπώ δεν είναι συνολική. Όπως δεν είναι για κανέναν. Ορισμένα κομμάτια του, όπως αυτό που έβαλα, τα θεωρώ εκπληκτικά. Άλλα όχι. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Καρυωτάκη, τον Κάλβο, τον Σολωμό, τον Αλκαίο, την Σαπφώ, τον Κακναβάτο, τον Λεοντάρη..., με όλους τους αγαπημένους. Εδώ όμως υπεισέρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας. Δεν κρίνεται το μέγεθός τους από αυτό.
Προσωπικά δεν με συγκινεί ο Καβάφης -πλην πολύ λίγων ποιημάτων του- και μπορώ να επιχειρηματολογήσω γι' αυτό, δεν θα πω όμως ποτέ ότι είναι "λίγος" ή κακός ποιητής. Το δεν μου αρέσει κάτι, είναι απολύτως σεβαστό. Το δεν είναι καλό κάτι, ανοίγει άλλη κουβέντα.
Έτσι όπως θέτεις το ζήτημα της ομορφιάς το δέχομαι. Η διαφωνία μου αφορούσε στο ότι δεν θεωρώ ότι η Ποίηση και οι Τέχνες γενικά, ομορφαίνουν τη ζωή, αλλά κάνουν την ζωή, Ζωή. Όπως κι ο έρωτας, που είναι "ενσαρκωμένη τέχνη". Ή για νατο πω αλλιώς, πιστεύω ότι η Ποίηση δεν λέει "ωραία" πράγματα. Λέει Αλήθειες. Είναι Γνώση. (γι' αυτό ίσως επιχειρήσω ανάρτηση, αν και είναι πολύπλοκο θέμα για να χωρέσει σε μικρής έκτασης κείμενο, δεδομένου ότι υπάρχει μια μακρά σύγχηση στην φιλοσοφία πάνω σ' αυτό το ζήτημα)
Χάρηκα που σε... "ξαναβρήκα", γιατί προς στιγμήν σε είχα "χάσει"... φιλιά
Μέριλ μου, και οι υπόλοιποι φίλοι, συγχωρείστε μου το πάθος, αλλά οι αγάπες είναι για να τις υπερασπιζόμαστε! Είναι οι... raisons μας...
Α, έχουμε ξανοιχτεί πολύ εδώ, βρε σεις σιγά, δεν σας προλαβαίνω και είμαι και δεινή κολυμβήτρια εκτός από χορευταρού και μαγείρισσα! Σοβαρά τώρα:
Αυτό το πάθος σου, λορελάη, είναι ό,τι μας κρατάει σε εγρήγορση εδώ κι αλλού. Αλίμονο αν ο Ρεμπώ ή ο Σεφέρης γίνουν μια εργαστηριακή ύλη για μας τους φιλολογούντες φύσει και θέσει. Ακούσαμε με το Θερσίτη μια γυναίκα να μιλάει για το Σολωμό πρόσφατα και τον ξανααγαπήσαμε απ' την αρχή, μας ξαναγοήτευσε μέσα από τη ματιά της και το λόγο της.
Τι να πω τώρα για τον Καστοριάδη; (είσαι απίστευτη, στην κατάλληλη στιγμή τον έφερες) Να πω στο giorgo πως ναι ευτυχώς η δυστυχώς και στη ζωή, όπως και στην τέχνη, τα πράγματα αλλάζουν βάζοντας πολλή ψυχή, πολλή φαντασία, πολύ όνειρο δίπλα στη λογική και στην αιτιοκρατία.
Το φαντασιακό φοβούνται άλλωστε οι εξουσίες πιο πολύ από το ορθολογικό, έτσι δεν είναι; Το ορθολογικό κομμάτι μας θα μας σπρώχνει πάντα να καθόμαστε στ' αυγά μας, να αρκούμαστε στα ολίγα, να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Έτσι όμως και μας τσιγκλίσεις το άλλο, είμαστε ικανοί να αλλάξουμε τον κόσμο εν μια νυκτί. Όσοι λοιπόν και όσο μπορούν να μας το κάνουν αυτό είναι ευλογημένοι, έστω κι αν πουλάνε όπλα στην Αφρική, κυλιούνται σε αμαρτωλές αγάπες ή "μαραγκιάζουν" από δημόσιες αμαρτίες.
Σας αγαπώ πολύ σήμερα όλους...
Λορελάη μην ξαναπείς το Χαρζιδάκι δεξιό θα έχεις να κάνεις μαζί μου...
"Η διαφωνία μου αφορούσε στο ότι δεν θεωρώ ότι η Ποίηση και οι Τέχνες γενικά, ομορφαίνουν τη ζωή, αλλά κάνουν την ζωή, Ζωή."
Ακούστε εδώ όλοι: με αυτές τις κουβέντες της Λορελάη δεν επιτρέπω σε κανένα να συμφωνήσω. Θα συμφωνήσω μόνο εγώ, θα υπερθεματίσω και θα της πω ότι σε αυτήν την άποψη κρύβεται το δέσιμό μας με την ποίηση.
Άντε, το ξανασκέφτηκα. Θα επιτρέψω να συμφωνήσουν κι όλοι οι εκπαιδευτικοί του ισναφιού.
Μμμμμ, μάλλον θα επιτρέψω και στο Γιώργο. (Γιώργο, το είπες πολύ καλά: Μακάρι όλοι οι δεξιοί -εγώ θα πω και οι αριστεροί- να ήταν σαν το Μάνο. Θυμάσαι πώς έχασε τα δόντια του και γιατί δεν ήθελε να τα ξαναφτιάξει;)
Ε, κι εγώ τι να πω μετά απ' όλ' αυτά; Λέω μόνο ότι είστε πραγματικά πολύ καλή παρέα!!!
Αλλά προσέχετε πού με τσιγγλάτε, γιατί μπορεί, ως ταυρίνα, να είμαι της νωχέλειας και των απολαύσεων, αλλά άμα θυμώσω, ξέρετε τι γίνεται στο... υαλοπωλείο!...
Δημοσίευση σχολίου