Γιατί όλο και περισσότερο έχω την αίσθηση ότι είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον να πάρει τη μισή σου ξενιτιά, παρά ολόκληρη την πατρίδα σου;
Οι άνθρωποι συναντιούνται πιο εύκολα στην ένδεια και το έλλειμμά τους, παρά στον πλούτο και την πληρότητά τους τελικά;
Και γιατί εγώ πάντα πίστευα -ψέματα, όχι πάντα, από κάποια στιγμή και μετά- ότι οι καλύτερες σχέσεις δεν είναι αυτές που συναντιούνται δυό μισά, αλλά αυτές που εναρμονίζονται δυο ολόκληρα; (Και μιλάω για όλα τα είδη των ανθρώπινων σχέσεων.)
Κάνω λάθος;
(Παίρνοντας αφορμή μόνο από τον στίχο, και όχι ερμηνεύοντάς τον -λέει πολύ περισσότερα-, αναρωτιέμαι.)
"Το φιλί" του Klimt, ο πίνακας.
14 σχόλια:
Το ερωτημα ειναι που βρισκεται αυτη η ξενητια...
Αν βρισκεται μεσα μας, δεν ξεκολλαει η ατιμη! ;-)
Νομίζω ότι είναι καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει πλήρες. Είναι όπως το κενό που το αποστρέφεται η φύση. Αυτό το αποστρέφεται η ανθρώπινη φύση. Ακόμα κι όταν βρούμε άλλα ημιτελή, πάλι πλήρες δεν γινόμαστε. Γιατί; Άγνωσται αι βουλαί... υποθετικά μόνο...για να εξακολουθούμε να προχωράμε, για να μην εφησυχάζουμε; Για να δημιουργούμε; Μάλλον πιο πολύ για να μην έχουμε την ψευδαίσθηση της αυτάρκειας, θαρρώ.
Σήμερα που η λογική της αυτοβοήθειας έχει πια φτάσει και στη χώρα μας ,στην Ευρώπη ξεκίνησε από τους αλκοολικούς το 1935 και επεκτάθηκε και στην τοξικοεξάρτηση λίγο αργότερα,μπορούμε να το πούμε, ένα από τα βήματα της είναι η παραδοχή πως το να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που το έχει ανάγκη βοηθά και σένα που την προσφέρεις. Το ποίημα αν το έγραφε σήμερα ο Αλεξάνδρου στη θέση της "ξενητειάς" θα έβαζε "μοναξιά" το ίδιο είναι άλλωστε, εγώ πάντος έτσι το διαβάζω
Ναι, νομίζω και το χουμε δει όλοι στις ώρες πόνου μαζευόμαστε. Είναι πιο εύκολο να δειξουμε έναν καλό εαυτό τότε παρά σε ώρες πλούτου που πραγματικά κανείς πρέπει να υπερβεί εαυτόν για να μη μιζεριάσει.
Έτσι κι αλλιώς είμαστε μισοί ή λειψοί. Έτσι κι αλλιώς (ανα)ζητούμε συμπ΄ληρώματα. Για ότι μας λείπει. Γι' αυτό που δεν είμαστε...
Μοναξιά; Μόνοι είμαστε. Γεννιόμαστε, πορευόμαστε, πεθαίνουμε μόνοι.
Κάποιες στιγμές γινόμαστε ένα με κάποιον (σπάνια κάποιους) μα μόνο στιγμές.
Το θέμα είναι να τα πηγαίνεις καλά μαζί της και να μη σε τρώει
Ευχαριστώ παιδιά για τα σχόλια, περίπου ομονοείτε, αν κατάλαβα καλά. Γι' αυτό άλλωστε το έβαλα για ν' ακούσω πώς το βλέπετε.
Αλλά μήπως όταν βοηθάμε, νιώθουμε πιο δυνατοί απ' τον άλλον και καλύτεροι και γι' αυτό νιώθουμε κι εμείς καλά; Και μήπως αυτό είναι λίγο εγωιστικό;
Δεν ξέρω, εγώ πάντως προτιμώ να αγαπάω κάποιον (μ' όλες τις αγάπες, το ξαναλέω) για τον πλούτο του (την ομορφιά και την έκτασή του φυσικά εννοώ, όχι τον άλλον πλούτο) και όχι για τις αδυναμίες του. Κι έτσι προτιμώ να μ' αγαπάνε. Μου φαίνεται πιο γενναιόδωρο. Και πιο δημιουργικό. Έτσι επεκτείνεσαι διαρκώς. Τις αδυναμίες τις κατανοείς και τις συμπονάς. Αλλά αυτό δεν κάνει ούτε εσένα, ουτε τον άλλον καλύτερο. Γυροφέρνουμε συνέχεια στα ίδια, αλληλογεμίζοντας κενά.
Μην παρεξηγηθώ πάντως. Δεν αρνουμαι το νοιάξιμο, τη φροντίδα. Άλλο αυτό.
Ροδιά, καλώς όρισες. Ναι, και φοβάμαι πως όταν υπάρχει, πάντα μέσα μας είναι.
Βρε παιδιά μιλάω για ανθρώπους που κατ' αρχήν δέχονται και αναγνωρίζουν πως έχουν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα,και που θέλουν να βοηθήσουν και να δεχτούν βοήθεία χωρίς κανένα προαπετούμενο,ίδιοτέλεια κλπ,εκεί δεν υπάρχει οίκτος Λορελάη,έχουν είπαμε το ίδιο η παρόμοιο πρόβλημα,από κει και πέρα η διάθεση για αυτό που λέω φιλότητα είναι πιστεύω μέσα στη φύση μας όλων των ανθρώπων,μόνο που καμιά φορά είναι τόσο καταχωνιασμένη που για να φανεί θέλει να παραμεριστούν τόσα και τόσα φτηνά και ανούσια συνήθως και που και αυτή όμως μέσα στη φύση μας είναι τελικά.
Η ξενιτιά είναι μέσα μας. Εκεί βούτηξε, για να προστατευτεί από την ασχήμια γύρω μας. Και τότε νιώσαμε τη μοναξιά. Αλλού το λες λορελάη πολύ σωστά: Πώς αντέχεται αυτό το γύρω;
Η μέριλ πολύ εύστοχα αναφέρει ότι στις ώρες του πόνου ενωνόμαστε γερά. Το βίωσα πρόσφατα. Σωστά ο γιώργος υπογραμμίζει ότι βοηθάμε χωρίς ίχνος οίκτου. Στο χέρι που απλώνουμε δεν υπάρχει εγωισμός αλλά αλληλεγγύη. Αν εμφανίζουμε διάθεση προβολής, η ψυχή μας είναι σκύβαλα.
Ιδίως για εκπαιδευτικούς και ψυχοθεραπευτές αυτή είναι αρχή ανυπέρβλητη. Ειλικρινής αλληλεγγύη είναι ο δρόμος.
Επιστρέφω στις δευτερεύουσες προτάσεις που ετοιμάζω για την α΄ λυκείου.
Γυριστρούλα, δε βλέπω να σε φόρτωσε η επανέναρξη των μαθημάτων.
Είστε όλοι σας υπέροχοι...
Λέγαμε λοιπόν, λορελάη, ότι η πληρότητα είναι μια ψευδαίσθηση ή στην καλύτερη περίπτωση μια αναλαμπή στο σκοτάδι. Δεν μπορείς να βασιστείς στο στιγμιαίο και το εφήμερο. Το στέρεο υλικό είναι η ξενιτιά, που ψάχνει πατρίδες. Είδες (αναφέρομαι και στην επόμενη ανάρτησή σου) πως ευτυχώς πατρίδες υπάρχουν ακόμα εκεί έξω.
Θερσίτη, φόρτωσα θετική ενέργεια χθες από το σχολείο, αλλά αν δεις τι μου φέρανε τα εργασιομανή πρωτάκια μου για διόρθωση, θα τρελαθείς!
Ναι, Γυριστούλα μου, δεν διαφωνώ με κανέναν σας. Ίσως δεν διατύπωσα κατάλληλα. Απλώς ήθελα να τονίσω ότι είναι ωραίο να αγαπάμε ή να εκτιμάμε τον άλλον γι' αυτό που έχει, για τα θετικά του στοιχεία, όχι να στηρίζουμε τη συμπάθειά μας στην ταύτιση των αδυναμιώς και των κενών μας. Ίσως μοιάζει αυτονόητο αυτό, αλλά παρατηρώντας γύρω, διαπιστώνω ότι είναι πολύ συχνό όταν κάποιος αξίζει, να προσπαθούν να του βρουν ελαττώματα γιανα τον μειώσουν, ενώ όταν δείχνει αδυναμία, όλοι να προστρέχουν. Το δεύτερο σκέλος καλό και άγιο είναι, όταν είναι έκφραση αλληλεγγύης και της φύσει φιλότητας που λένε ο Θερσίτης και ο Γιώργος, καμμία αντιρρηση. Αλλά δεν μου αρέσει και το πρώτο. έχουμε ξεχάσει να βλέπουμε και να εκτιμούμε τις αρετές των άλλων. Αυτό εννοώ. Ότι οι άνθρωποι έχουν γίνει μικρόψυχοι. Αντί να ψάχνουν να βρουν τι καλό κουβαλάει ο άλλος και να χαρούν γι' αυτό, ψάχνουν τις αδυναμίες του. Γι' αυτό άλλωστε με συγκίνησε και το "ευχαριστώ" που λέω στην επόμενή μου ανάρτηση. Γιατί δεν συνηθίζονται τέτοιες κινήσεις πια. Φυσικα και υπάρχουν οι φωτεινές εξαιρέσεις. Αλλά σπανίζουν όλο και περισσότερο.
Αγαπάμε πιο πολύ αυτό που μας μοιάζει, φίλη, αυτό που δεν μας...απειλεί με την τελειότητά του ή με την υπεροχή του. Έχουμε αυτογνωσία οι άνθρωποι...
Καλά μόνο εγώ δεν ακούω τίποτα από την επόμενη ανάρτηση? γιατί δεν κάνει κανένας φασαρία? θα ενδιαφαρθεί επιτέλους η οικοδέσπινα? α και καλησπέρα.
Με συγκίνησε ο πίνακας που έχεις αναρτήσει, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια τον έβλεπα σε μαγνητακι στο ψυγείο ενός ανθρώπου που λάτρεψα με το σχόλιο μα τον έχασα λίγο μετά από την απώλεια ενός λατρεμμένου ανθρώπου.Διαβαζοντας το προφίλ σου είδα να προτάσσεις τα "φτερά του έρωτα", μια βιωματική ταινία για εμένα καθώς ο "Himmel ueber Berlin" αποτελεί την θέα πολλών πρωινών ξυπνημάτων μου. Αν αυτό δεν είναιη λήψη της μισής ξενιτιάς, τοτε τι είναι?
Θέλω να σου αφιερώσω το σχόλιο που συνοδεύει τον πίνακα
"So nah wie ein Kuss"
(Τόσο κοντά όσο όπως ένα φιλί)
Φιλιά
Γλυκιά μου συννεφούλα, είναι δύσκολο να σου πω πόσο χάρηκα που μου έγραψες. Επειδή έγραψες αυτά που έγραψες. Για τέτοιες συναντήσεις γίνεται όλο αυτό...
Καλή μου, ο άγγελος κάνει ένα βήμα παραπάνω από αυτό που "προτείνω". Όχι μόνο δεν μοιράζεται -διπλασιάζει καλύτερα- την πατρίδα του, αλλά μετοικεί στην πατρίδα της αγαπημένης του.
Οι αγάπες σου να ζουν πάντα στην καρδιά σου. Ευχή βαθιά αληθινή -αν και δύσκολη, το ξέρω-
Δημοσίευση σχολίου