Ανταποδίδοντας το δώρο που μου έκανε ο Θερσίτης και όλοι σας στο ζόρι, καταθέτω το δικό μου "Δώρο ασημένιο ποίημα" σ' αυτό το παιχνίδι της αλήθειας που η μικρή μας παρέα παίζει σε τούτο το απόμερο αλώνι του διαδικτυακού σύμπαντος.
Ένα ποίημα που κλείνει μέσα του και την απασιοδοξία που κατά καιρούς μας γονατίζει όλους, αλλά και την πάντα ορθάνοιχτη ανθρωπιά της Γυριστρούλας (Δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου) και το τελευταίο χαράκωμα που επικαλείται ο Γιώργος (αρχή και τέλος/ η τελευταία στιγμή/ τα χέρια μου) και το υπαινικτικό βράδυ του γυρισμού της Μέριλ και το μαχητικό πείσμα του Θερσίτη (μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου/ εδώ που σταματήσαν οι μυλόπετρες) και την προσήλωση όλων μας σ' εκείνο το σημάδι (η ψυχή/ που μάχεται για να γίνει ψυχή σου).Όχι μόνο το πιο αγαπημένο μου, αλλά ίσως το καλύτερο ποίημα του Γ.Σεφέρη.
Δικό σας με την αγάπη μου, επειδή "η ποίηση δεν ανήκει στους ποιητές, αλλά σε όσους την χρειάζονται", δηλαδή σ' εμάς.
Δώσ' μου τα χέρια σου, δώσ' μου τα χέρια σου,
δώσ' μου τα χέρια σου
Είδα μέσα στη νύχτα
τη μυτερή κορυφή του βουνού
είδα τον κάμπο πέρα πλυμμυρισμένο
με το φως ενός αφανέρωτου φεγγαριού
είδα, γυρίζοντας το κεφάλι
τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες
και τη ζωή μου τεντωμένη σα χορδή
αρχή και τέλος
η τελευταία στιγμή
τα χέρια μου
Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες
τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα
τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου.
Πληγωμένος από το δικό μου χώμα
τυραννισμένος από το δικό μου πουκάμισο
καταδικασμένος από τους δικούς μου θεούς
τούτες τις πέτρες.
Ξέρω πως δεν ξέρεις, αλλά εγώ
που ακολούθησα τόσες φορές
το δρόμο απ' το φονιά στο σκοτωμένο
από το σκοτωμένο στην πληρωμή
κι από την πληρωμή στον άλλο φόνο,
ψηλαφώντας
την ανεξάντλητη πορφύρα
τα βράδυ εκείνο του γυρισμού
που άρχισαν να σφυρίζουν οι Σεμνές
στο λιγοστό χορτάρι-
είδα τα φίδια σταυρωτά με τις οχιές
πλεγμένα πάνω στην κακή γενιά
τη μοίρα μας.
Φωνές από την πέτρα από τον ύπνο
βαθύτερες εδώ που ο κόσμος σκοτεινιάζει,
μνήμη του μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό
που χτύπησε τη γης με πόδια
λησμονημένα.
Σώματα βυθισμένα στα θεμέλια
του άλλου καιρού, γυμνά. Μάτια
προσηλωμένα προσηλωμένα, σ' ένα σημάδι
που όσο κι αν θέλεις δεν το ξεχωρίζεις
η ψυχή
που μάχεται για να γίνει ψυχή σου.
Μήτε κι η σιωπή είναι πια δική σου
εδώ που σταματήσαν οι μυλόπετρες.
Γ. Σεφέρης, "Γυμνοπαιδία"
6 σχόλια:
Αχ λορελάη, τι να πω μπροστά σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα του ποιητή που με εισήγαγε στους όμρφους λειμώνες της ποίησης; Στον ποιητή που βιώνει και αποπνέει τις αντάρες του ελληνισμού; Κάθομαι μόνο και το ξαναδιαβάζω πάλι και πάλι.
Κι επειδή ο λόγος στη γειτονιά μας για την ασχήμια και τα φάρμακα εναντίον της κι επειδή εγώ είμαι πρωτίστως δάσκαλος, σου λέω τώρα πως κάποια μέρα θα αρχίσω να σε βάζω μπροστά στους μαθητές μου, για να τους μιλάς για την ποίηση ως όρο επιβίωσης. Μην αρνηθείς. Δε σου δίνω το δικαίωμα.
Ευχαριστούμε και πάλι.
Ευχαριστώ για το μερτικό στα ακριβά και τα πολύτιμα που βγάζεις από το σεντούκι.
Λορελάη μόνο πως νοιώθω να γεμίζω ξανά και ξανά από τα όμορφα...
Και πιο πολύ που υπάρχετε....
Ευχαριστώ
Όπως το λες Γιώργο, πολλά τα πολύτιμα και ακριβά που έχουμε όλοι στα σεντούκια μας. Είναι κρίμα να τα χαιρόμαστε κατά μόνας, και η χαρά λιγότερη.
Γι' αυτό κι εγώ σας ευχαριστώ που υπάρχετε Μέριλ, ειλικρινά μέσα απ' τη καρδιά μου.
Θερσίτη μου την ξέρω την κοινή μας αγάπη... Μετά χαράς δεκτή η πρόσκλησή σου. Με έναν όρο, να μου επιτρέψεις να απολαύσω μάθημά σου.
Kάποτε, πριν βαρύνουν οι σκέψεις και αναζητήσω πιο φωτεινά χρώματα, ήταν ο αγαπημένος μου. Αυτό το ποίημα, μαζί με κάποια από το Μυθιστόρημα, τα είχα λιώσει σαν παλιό δίσκο να τα "ξανακούω".
Η ανάγνωσή σου πέρα από φιλολογικά στερεότυπα, μου τον ξαναχαρίζει. Σ' ευχαριστώ, λορελάη.
Γυριστρούλα μου, εσύ δεν έλεγες ότι τα ποιήματα δεν είναι για τα ράφια κι ότι πρέπει να τα κάνουμε βίδες για να τα κάνουμε δικά μας;
Όσο πιο διαφορετικά τα διαβάσουμε τόσο καλύτερα είναι άλλωστε...
φιλιά και καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου