"Εκ περάτων"

Ξεριζωμένο κύλαε το ποτάμι

Αλλά κρατώντας οι άνθρωποι τις ξεχωμένες ρίζες τους θαρρούν από κάπου κρατιούνται και φυλάνε οράματα και οστά προγόνων και τέφρες ονείρων και τηρούν ευλαβικά κανόνες και νηστείες κι έτσι κατέβαιναν με προαιώνια εμβατήρια ψαλμωδίες και θρήνους.

Ανδρείοι και μαζί περίτρομοι μπρος στο ποθούμενο και το επερχόμενο επιζητούσαν τάξη στις γραμμές τους και ακλινή και άτρωτον την πίστιν μη ταραχτεί ο ρους τους από αχαλίνωτες επιθυμίες και πάθη κι απ’ τα κακά τα πνεύματα ή μη πεταχτεί από καμιά μεριά άξαφνα του Κίτσου η μάνα που δε νογάει από Ιστορία κι αρχίσει τις κατάρες και το πετροβόλημα

γι’ αυτό και όσοι ήτανε στις παρυφές του πλήθους κρατιούνταν χέρι χέρι ο ένας με τον άλλον κάνοντας γύρω γύρω μια σφιχτή αλυσίδα φράχτη από κορμιά μπλεγμένα σαν τις κληματσίδες και τα πολυτρίχια που τα σέρνει το νερό κι έτσι ξεριζωμένο και μαζί του ο φράχτης κύλαε το ποτάμι

Κι απέξω από κοντά και δίπλα με όψη αλλοπαρμένη και περίλυπη πήγαιναν κάποιοι άλλοι αποδιωγμένοι απ’ το ποτάμι γιατί είχαν γεννηθεί απελπισμένοι Κι αντιμιλούσανε σ’ αυτούς που κύλααν στο ποτάμι «… πού πάτε έτσι ζωσμένοι ο ίδιο σας το δίχτυ και τις αλυσίδες σας… ποτέ σας δε θα βγείτε από την κοίτη… πιο κάτω θα σας θάψουν όπως τόσα ποτάμια που τά κάναν υπονόμους…» έτσι πικρά μιλούσανε γιατί είχαν γεννηθεί απελπισμένοι

Μα αυτοί που κύλααν στο ποτάμι έν πνέοντες, προς έν βλέποντες, μίαν οδόν ζωής ευράμενοι ούτε ν’ ακούσουν ούτε οι άλλοι ν’ ακουστούν αφίναν και με τις ρυθμικές ιαχές τους βούλωναν τ’ αυτιά τους και έβριζαν τους απέξω αιρετικά βδελύγματα προδότες προβοκάτορες και ανώμαλους και τοξικομανείς και τέτοια κι όλο και πιο πολύ συσφίγγονταν κοτσίδα μουσκεμένη πυρετό και παραλήρημα

Και οι απέξω όσο κι αν αποδιώχνονταν και βρίζονταν δεν έφευγαν Από κοντά και δίπλα πάντα πήγαιναν μαγνητισμένοι απ’ το ποτάμι Γιατί ήξεραν που μέσα εκεί ανέκαθεν κυλούσαν μάρτυρες καρτερόψυχοι συντριβόμενοι ποιναίς και θηρίοις βρώμα διδόμενοι και τεμνόμενοι μεληδόν τω ξίφει και εις βυθόν θαλάσσης ριπτόμενοι πυρί δαπανώμενοι και ωμοτάτη κρίσει καταξεόμενοι θύματα χτες και σήμερα και αύριο και πάντα σε άνιση πάλη κι αγώνα μες σε φριχτές σκοτεινές φυλακές τροχούς τε και αρθρέμβολα και τροχαντήρες και καταπέλτας και λέβητας τηγανά τε και δακτυλήθρας και ζώπυρα πυρός και ηλεκτρόδια και παραισθησιογόνα

Αλλά σκληρή κι αχάριστη η μοίρα της θυσίας η ανταμοιβή της κίβδηλη και τιποτένια κι η αμάχη και τα βάσανα των ανθρώπων ατελεύτητα κι έτσι όπως συσπειρώνονταν και κύλαε σα φίδι το ποτάμι όλο άλλαζε κι άλλοτε διαδήλωση άλλοτε επιτάφιος άλλοτε σιδερόφραχτη λεγεώνα και πάλι επιτάφιος και πάλι διαδήλωση κι αξεδιάλυτο το αίνιγμα του κόσμου

Γιατί κρυφές κι ανείπωτες οι τριβές των ανθρώπων μεταξύ τους Αγγίγματα σκοντάματα συντρίμματα στο κύλισμά τους και σκοτεινιάζουν τα νερά ρεύματα κι αντιρρεύματα σπειροειδείς τροχιές δίνες αναφουσκώματα χωνιά στροβιλισμών κι απάνω κάτω τα κορμιά κουτρουβαλούν χτυπιούνται και τσακίζονται κι όταν το Περιστέρι καταβαίνον ακράγγιξε τα άγρια νερά της Πράξης αρπάχτηκε μαδήθηκε σε ματωμένα ξέφτια και φτερά σέρνοντας και τον ξεσκισμένο ουρανό μαζί μες στις ρουφήχτρες και πού είναι ο ρους και πού η οδός πού ο κόσμος

Ξεριζωμένο κύλαε το ποτάμι καταραμένο κύλαε το ποτάμι Από όχθη σε όχθη να χτυπιέται μού φάνηκε πως μια στιγμή τον είδα – Αγώνιε, φώναξα, μα αυτός τσακίζονταν σε πέτρες και σε αγκάθια

Βύρων Λεοντάρης, Εκ περάτων