Κάθε μέρα μια καινούρια απειλή

Τρέχει τ’ αθάνατο νερό της οικουμένης
μα πώς να πλύνει τόσους ήλιους από τόση ομίχλη;

Ένα κορίτσι γδύνεται την μάσκα των δακρύων
και αναβλύζει θάλασσα απ’ το πρόσωπο
που μέσα της το πνίγει.
Ξερονήσι ετούτο το σημείο το χωρίς επιστροφή
απ’ όπου βλέπεις πια
τόσο κοντά τα ερείπια της νέας πόλης
Μια ανεμόδαρτη φωνή ξεκούρδιστη
έρχεται – χάνεται χλωμή μέσα στους ανεμόμυλους
Κι ένα τρυγόνι πίσω από το κοπάδι
ξέμεινε πάνω στην κεραία
Ταξίδεψαν οι τόποι

Δεν έχει τόπο

Πώς να το στήσω αυτό το σύννεφο
στα ξύλινά του πόδια;

Κάθε μέρα μια καινούρια απειλή
που κάθε βράδυ σε σκοτώνει
Κι αυτός που τραγουδούσε πάντα τα βαθιά νερά
χαμένος μες στην άμμο

Το πιο παράξενο
πως ό,τι μένει τελικά ύστερ’ απ’ όλα
είναι εκείνο εκεί το πλουμιστό κουρέλι
στο σύρμα κρεμασμένο
ν’ αντέχει στους ανέμους
-ζωής μνημείο; ή θανάτου;-

Τι να πω;
Είναι τόσο λίγα αυτά που μπορεί να πει κανείς
που φτάνει να είναι ίδιες η σιωπή κι η φλυαρία
όταν κοιτάζεις τη θάλασσα