Ποίηση χωρίς εισαγωγικά

Είχα καιρό να νιώσω ζεστά σε τέτοιου είδους εκδήλωση. Συνήθως στις «ποιητικές» βραδιές λείπει ό,τι είναι όρος αναγκαίος και ίσως και ικανός: η ψυχή. Η αλήθεια και το αίσθημα. Οι καλοί αγωγοί δηλαδή για την ροή και κυκλοφορία του ποιητικού λόγου. Το αφιέρωμα στην ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη, που έγινε από τον Δήμο Υμηττού, δεν είχε περιττά φτιασίδια, βαρύγδουπα λογίδρια και έπαρση. Είχε ζέστα ανθρώπων. Έχετε δει εσείς πολλές φορές Αντιδήμαρχο (το όνομα αυτού, όπως το είδα στο πρόγραμμα, Γ. Καραχάλιος) να διακόπτει κάθε τόσο τον λόγο του γιατί δεν μπορεί να ελέγξει τον λυγμό που τον πνίγει; Εγώ όχι. Το ίδιο συνέβη και με την νεαρότατη και γλυκύτατη ποιήτρια Μαριγώ Αλεξοπούλου που μίλησε για την τιμώμενη ποιήτρια, με συγκίνηση που ανάβλυσε από τα μάτια της… Ήταν μια εκδήλωση-αγκαλιά για την ποιήτρια από τους φίλους της, που δέθηκαν μαζί της με τα δεσμά της παιδικής αθωότητας, δεσμά που βαστούν όπως φάνηκε ακόμα. Η φρεσκάδα και η ειλικρίνεια νέων ηθοποιών που διάβασαν ποιήματά της, νέων μουσικών που μελοποίησαν και τραγούδησαν με την συνοδεία πιάνου στίχους της (Θέμης Καραμουρατίδης, Μαρία Παπαγεωργίου και Νατάσσα Μποφίλιου ) και ομοτέχνων της (Μαριγώ Αλεξοπούλου, Βασίλης Ρούβαλης και Γιάννης Ευθυμιάδης) που μίλησαν με αγάπη γι’ αυτήν, συνέθεσαν μια ατμόσφαιρα ποιητική χωρίς εισαγωγικά.
Χάρηκα που πήγα, και μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω μια ποιήτρια απλή και ανεπιτήδευτη, που διαβάζεται από την νεότερη γενιά ποιητών και της οποίας η ποίηση είναι «ταυτόχρονα οχυρό και πολιορκητικός κριός», όπως επεσήμανε ο Β. Ρούβαλης.
Εγώ να πω μόνο ότι η τελευταία της συλλογή «Μ’ ένα στεφάνι φως», με κατέκλυσε σαν ένας παλλόμενος ποιητικός τόπος, που ανοίγεται από κάθε του πόρο προς όλους τους τρόπους της ανάσας. Αναπνέοντας κάθε στιγμή απ’ την αρχή τον εαυτό του, από το κρυφό ως το άπειρο. Γιατί αυτή είναι η ποίηση. Περπατάει στο χώμα, τρίβοντας ταυτόχρονα τη σκόνη του στα δάχτυλά της σαν ευλογημένος άνεμος. Κι έπειτα πάλι ξαναπυκνώνει και ξαναλύνεται… και πάλι… και πάλι…
Εδώ ένα μόνο μικρό δείγμα της γραφής της, που με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να ξεδιαλέξω:

Να μη λύνονται ούτε να τελειώνουν ποτέ οι κρυφές διηγήσεις, να γυρίζουν τα πρόσωπα καθαρμένα απ’ τη μνήμη, και το αίσθημα πάντα να κρατεί τα ιστία, όπως πλόες που ήταν να γίνουν, και ενάντια βουλή τους ματαίωσε, ή τα ιστία ανύπαρκτα, πιθανόν και τα σκάφη.

Και οι ήρωες τότε, ολάρμενοι, τα ψηλά των βουνών θ’ ανατέλλουν, απολώντας το έρμα σε κούφιους κρατήρες, αστροπλόοι, δεσμώτες βαριάς νηνεμίας, και ξανά αυτοδύτες που φέγγουν,

Μελετώντας την πτώση, τα’ ακριβά της πετρώματα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Εδώ στον τόπο της σφαγής ξανά, στα ίχνη των πυκνών ερώτων πάλι, κι ας λαχταρούσαν να χαθούν, ταξιδευτές, σε πόλεις και τερπνές υπαίθρους.

Οι καταβάσεις ψέμα, οι διαδρομές, πώς λιγοστέψαν οι διαδρομές, ο αέρας τόσο σπάνιος, η ακινησία, δρόμος κανείς, στα όρη στα βουνά, ούτε φυγή, μονάχα θεία πνιγμονή-

κολυμπητές στης άμμου τα βαθιά, όπως τυφλό, σε αρτηρία τυφλή

ουρλιάζει το αίμα

(το έργο είναι της Μαριέλας Κωνσταντινίδου)