"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

?

Πώς να τ’ αντέξεις
πάνω σου να 'ρχονται διαρκώς τα πλήθη
και πάλι πίσω να τραβιούνται
από παλίρροια άγνωστη σπρωγμένα
Κι όποτε κάποιο πρόσωπο πάει να πήξει
μι’ ανάσα απ’ το δικό σου
να γίνει χρόνος
αίφνης να ορμάει πάνω του η ερημιά
-ποιανού; δική του ή δική σου;
να το σκορπάει κουρνιαχτό στους δρόμους

Κι ύστερα λένε όλοι πως υπάρχεις
-μα πού; μα πώς;
τι βλέπουν που δεν βλέπω;
Να εκεί!
Την ώρα που γεμίζεις το ποτήρι με νερό
και ήπιες και ξεδίψασες
-ξεδίψασα στ’ αλήθεια;
Κι ύστερα ήσουν εσύ που γέλασες
δεν άκουσες;
Ναι. Ναι. Όμως δεν άκουσα
εμένα που γελούσα
το γέλιο μου κάποια στιγμή
όπως ξεσπούν πλημμύρες,
χειρουργεία, αποχαιρετισμοί
έπεσε πάνω μου σάμπως λεηλασία
-δεν ήταν γέλιο αυτό-
κι έφυγε πάλι όπως τα πλήθη
που έρχονται και φεύγουν
κι αφήνουν πίσω τους
σπασμένες λέξεις ξεβρασμένες από κύμα
κινήσεις σκαλωμένες στα κλαδιά,
στα μάτια, στις καρέκλες,
μισοσκισμένες στο τέλος του καλοκαιριού

Α, όχι. Γι’ αφέλεια μη με κατηγορείτε
Το ξέρω πως θ’ απολιθώνονταν
αν έμεναν όλα εδώ διαρκώς παρόντα
ή πως θα καίγονταν
στου πάθους μου το ακόρεστο
Το παραδέχομαι ότι κι εγώ
το ίδιο όπως εσείς
τόσες φορές το στοίχημα
που τάξατε στο πρόσωπό μου τόχασα
τόσες φορές κι εγώ
χάθηκα στην ομίχλη μου
από ανάγκη να διαλύσω
της μορφής μου τ’ αδιέξοδο
Ξέρω ακόμη το χειρότερο
ότι το βλέμμα μου πάνω στα σώματα ανελέητα
ανοίγει τρύπες και τ’ αδειάζει

Ναι, δεν παριστάνω την ανήξερη

Μα πάψτε πια να λέτε πως υπάρχουμε
-ακούνε και παιδιά
τι θα τους απολογηθούμε;


Από "Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν..." (σκηνή 2η)

17 σχόλια:

giorgos_st είπε...

Καλώς ήρθες, με τα όπλα σου στα χέρια...

meril είπε...

Τι καλά....
Αααχ ανάσανα....

Ανώνυμος είπε...

Σοφά κατέληξε Αγγέλα μου το Αρμυρίκι έχοντας μεγάλη Μυρσίνη και πολλή Αγελικούλα! Πολύ σοφά. Όπως άρμοζε μετά από τόσο όμορφα διατυπωμένες σκέψεις.
Καλωσόρισες κι από μένα

Λορελάη είπε...

Όπως λέμε δλδ. Γιώργο μου, ο καθείς και τα όπλα του;...:)

Μέριλ μου, αν σου γιάτρεψα το κρυολόγημα, να βάζω στίχους μου κάθε μέρα! :))
φιλιά φιλιά (ευχαριστώ :)

Αλέκα με εκπλήσσεις!.. Ευχαριστώ (διπλά)

Αλλά γιατί με καλωσορίζετε βρε παιδιά;;;; Πού ήμουν και πού ήρθα;;; Έχω πάθει κανένα... χωροχρονικό κενό και δεν το ξέρω;...

Mariela είπε...

Υπάρχουμε...
Κομμάτια του πλήθους, ή...
κομμάτια της ερημιάς;;;
Καλό βράδυ.

Λορελάη είπε...

... περίεργο πράγμα αυτό το "υπάρχω" Μαριέλα μου...
καλή σου μέρα

gyristroula2 είπε...

Οι στίχοι σου είναι επικίνδυνοι σαν αδέσποτες σφαίρες, λορελάη. Να προειδοποιείς, όταν τους δημοσιεύεις.

Θερσίτης είπε...

Καθώς προχωρούσα την ανάγνωση, σκέφτηκα να σε παρακαλέσω να το αφιερώσεις σε εμάς τους εκπαιδευτικούς μαζί με μια προσευχή σου, αν είναι δυνατό.

Λορελάη είπε...

Γυριστρούλα μου ο πόλεμος έχει αρχίσει, Οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα μας συνέχεια. ας ρίξω κι εγώ καμμία. τουλάχιστον να είναι εκατέρωθεν τα πυρά. (εσύ δεν έχεις φόβο, έχεις ανάχωμα :)

Θερσίτη μου προσεύχομαι για σας νυχθημερόν!
(δεν κάνω πλάκα. εδώ που φτάσαμε απο σας εξαρτώνται όλα)
καληνυχτίζω :)

gina είπε...

Το ποιήμα σου κυλά σαν μέλι...
g

Λορελάη είπε...

μέλι ε;... παράξενο, αλλά ενδιαφέρον και ίσως ευχάριστο που το είδες έτσι Τζινάκι..
merci :)

lakis είπε...

Καλογραμμένο, πλούσιο σε εικόνες και κρυφά συναισθήματα

Φαίδρα Φις είπε...

Aγγέλα μου συγνώμη,
δεν κατάφερα ν'αντισταθώ στον πειρασμό του παρακάτω-δεν προσπάθησα και ιδιαίτερα,είναι αλήθεια-,
αλλά το θεωρώ άδικο να μην ακουστεί κι αυτό του Φεγγαρόδεντρου...
"πώς μπορείς?χωρίς το θάνατό σου να βαδίζεις?"

έξοχο!συγχαρητήρια!

καλημέρα σε φιλώ πολύ

Λορελάη είπε...

Λάκη, πάντα λιγόλογος, ευγενικός και επί της ουσίας :)
σ' ευχαριστώ πολύ

Φαίδρα μου, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτή την "προσθήκη".
Έχεις δίκιο. Τα ποιήματα στα "Δέντρα" είναι μεν αυτόνομα, αλλά συγχρόνως κάνουν διάλογο. Το Φεγγαρόδεντρο αρθρώνει τον αντίλογο στο επόμενο ποίημα, αρχίζοντας μ' αυτόν τον στίχο (που κι εγώ αγαπώ πολύ, ακριβώς επειδή απαντάει στην... υπαρξιακή απόγνωση που ώρες-ώρες με καταλαμβάνει :)
Είναι ταυτόχρονα η απάντηση και ο δικός μου αντίλογος, όπως καταλαβαίνεις, στην Καρτεσιανή... απλουστευτική αυθαιρεσία του cogito ergo sum...
Και πάλι πολλά ευχαριστώ για την δημιουργική σου ανάγνωση :):)
κι από μένα πολλά πολλά φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

κοχύλια μοναξιάς αφημένα
από την άμπωτη του πλήθους
και η πολύβουη πλημμυρίδα
ανυπόφορη! παρηγοριά μου η πανσέληνος

Λορελάη είπε...

Σαν ΄να λέμε Ηλιογράφε μου, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα... και η πανσέληνος αργεί... :)

Riddler είπε...

Βαθιά υπαρξιακό και εξομολογητικό. Και δεν θέλω να σε κολακεύσω. Μου φάνηκε λίγο ότι δεν προσπάθησες και πολύ να επιβάλλεις σε όλο το ποίημα μια ομοιόμορφη συμπαγή μορφή. Άλλα σημεία είναι πιο συμπαγή από κάποια άλλα.

Αλλά, μου άρεσε που διαφαίνεται περισσότερο η συναισθηματική διάσταση αυτής της υπαρξιακής ανησυχίας του ποιητή, και όχι τόσο η φιλοσοφική. Επίσης, μου άρεσε η αντισυμβατικότητά του, που ο πυρήνας της διαφαίνεται στους τελευταίους στίχους.

Μεγάλο βάσανο του ποιητή, η ύπαρξή του. Πολύ μεγάλο...

Να 'σαι καλά Λορελάη.

Γεια!