Να αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάμε!

Μετά από ένα άγριο κρυολόγημα που με κρεβάτωσε πρωτοχρονιάτικα, αποφάσισα να κόψω κι εγώ την πίτα του μπλογκ, έτσι για το καλό. Και το φλουρί έπεσε στον… Διονύση Σαββόπουλο! Αυτόν τον ιδιοφυή έφηβο, που μέσα από τα μυωπικά του γυαλιά κατάφερνε πάντα να βλέπει αρκετές δεκαετίες μπροστά, και που είχαμε την μεγάλη τύχη να είμαστε σύγχρονοί του. Ο Δ.Σ. είναι από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής που κλείνει, και αν και ο ίδιος πάντα δήλωνε σεμνά τραγουδοποιός, στην πραγματικότητα είναι μεγάλος ποιητής και σπουδαίος συνθέτης ταυτόχρονα. Την εμβέλεια, την διεισδυτικότητα, την ποιότητα και την αξία του έργου του θα τα συνειδητοποιήσουμε όταν θα έχει φύγει –ως είθισται. Μέχρι τότε, και ενώ τον έχουμε ακόμη κοντά μας, ας επωφελούμαστε από τις πάντα οξύνοες επισημάνσεις του. Αντί άλλων ευχών επιλέγω τα πιο «ζουμερά» σημεία από τη συνέντευξη που έδωσε στην Κάλλια Αναγνωστάκη (για την Realnews)


-Σας πάει η σημερινή εποχή;
Αυτός ο κόσμος δεν είναι ο δικός μου. Με παραξενεύει, με αγχώνει έτσι όπως λειτουργεί. Με την τεχνολογία νιώθω νεάντερταλ. Όμως με γοητεύουν τα παιδιά, εκεί ανάμεσα στα 15 και τα 25, που ζουν αυτό το μαγικό ταξίδι. Το χυμώδες του χαρακτήρα τους. Η πρώτη γενιά που στερείται την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Στα σίξτις μάς λείπανε πολλά και δεν μας έλειπε τίποτα. Είχες την εντύπωση πως τα πάντα μπορούν να ειπωθούν και τα πάντα μπορούν να γίνουν. Το άκουγες ακόμα και στο σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας του Χέντριξ. Σήμερα έχουμε τα πάντα και μας λείπουν όλα. Ζούμε την εποχή της απελπισίας διότι έχουμε έλλειψη νοήματος. Η πολιτική έχει γίνει θεραπαινίδα της οικονομίας. Αφηρημένες έννοιες, οι οθόνες, τα κουμπιά, το πάρε-δώσε του χρήματος έχουν καπελώσει κάθε έννοια κοινωνικής συνάφειας. Σηκώνουμε πανό διαμαρτυρίας χωρίς πολιτική πρόταση. Μέχρι ν’ αλλάξει αυτή η αφύσικη και νοσηρή κατάσταση, δεν θα ’μαστε πολύ καλά...

-Τι προτείνετε;
Παλιά, οι διάφορες ελίτ που υπήρχαν στην Ελλάδα συμμάζευαν τα πράγματα, αν και τον πολύ κόσμο τον είχαν παρατημένο στην εκκλησία και στα κόμματα. Το ’81, με το ΠαΣοΚ, απέκτησαν πρόσβαση στην εξουσία και οι «απόκληροι», που ήταν λυτρωτικό για τον τόπο. Μόνο που αυτός ο
κόσμος ήταν ανεκπαίδευτος, με αποτέλεσμα έναν ομιχλώδη προοδευτισμό για πάρα πολλά χρόνια. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι ομάδες «ελίτ» που να είναι μαζί με τον πολύ κόσμο. Σ’ αυτούς και στην ευαισθησία τους στηρίζω τις ελπίδες μου. Σήμερα, όποιος έχει να πει κάτι το απευθύνει σε κυψέλες συγκίνησης, σε πυρήνες, σε ομάδες στο διαδίκτυο...

-Τι εύχεστε για το 2010;
Να προσέξουμε το σπίτι μας, τον πλανήτη. Nα αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάμε. Δεν αρκεί να αγαπάς. Πρέπει να έχεις συνείδηση αυτού του πράγματος.

(Οι υπογραμμίσεις δικές μου)


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!