(Γ. Κούρος)«Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν μικρόψυχο καιρό;»
Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια, όταν ο Ελύτης έγραφε:
«Μπαίνοντας ο 20ος αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τζέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν.»
Αν έτσι αισθανόταν ο ποιητής τη δεκαετία του ’70, μπορούμε να φανταστούμε πόσο «άστεγος και περιττός» νιώθει ο σημερινός ποιητής. Τόσο ώστε κάποιοι να μιλούν ακόμη και για το τέλος της Ποίησης. Μεταξύ αυτών και άνθρωποι που σέβομαι βαθύτατα, όπως ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης. Σε ένα δοκίμιό του αναρωτιέται: «Ποια είναι λοιπόν η ηλικία της ποίησης σήμερα; Η ποίηση δεν υπήρξε από πάντα. Δεν υπήρξε για πάντα. Υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει. Όσο για σήμερα η ποίηση λιγοστεύει.»
Πνέει τα λοίσθια λοιπόν η ποίηση; Ίσως και να είναι έτσι.
Θα επιχειρήσω ωστόσο μια μικρή, κατά μία μόνο λέξη, παραλλαγή στα λόγια του Λεοντάρη, που φωτίζει –ή σκιάζει- διαφορετικά το ερώτημα:
«Ποια είναι λοιπόν η ηλικία του ανθρώπου σήμερα; Ο άνθρωπος δεν υπήρξε από πάντα. Δεν υπήρξε για πάντα. Υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει. Όσο για σήμερα ο άνθρωπος λιγοστεύει». Να κάτι στο οποίο θα συμφωνήσουμε φοβάμαι όλοι.
.................
Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια, όταν ο Ελύτης έγραφε:
«Μπαίνοντας ο 20ος αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημμένα –ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τζέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν.»
Αν έτσι αισθανόταν ο ποιητής τη δεκαετία του ’70, μπορούμε να φανταστούμε πόσο «άστεγος και περιττός» νιώθει ο σημερινός ποιητής. Τόσο ώστε κάποιοι να μιλούν ακόμη και για το τέλος της Ποίησης. Μεταξύ αυτών και άνθρωποι που σέβομαι βαθύτατα, όπως ο ποιητής Βύρων Λεοντάρης. Σε ένα δοκίμιό του αναρωτιέται: «Ποια είναι λοιπόν η ηλικία της ποίησης σήμερα; Η ποίηση δεν υπήρξε από πάντα. Δεν υπήρξε για πάντα. Υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει. Όσο για σήμερα η ποίηση λιγοστεύει.»
Πνέει τα λοίσθια λοιπόν η ποίηση; Ίσως και να είναι έτσι.
Θα επιχειρήσω ωστόσο μια μικρή, κατά μία μόνο λέξη, παραλλαγή στα λόγια του Λεοντάρη, που φωτίζει –ή σκιάζει- διαφορετικά το ερώτημα:
«Ποια είναι λοιπόν η ηλικία του ανθρώπου σήμερα; Ο άνθρωπος δεν υπήρξε από πάντα. Δεν υπήρξε για πάντα. Υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει. Όσο για σήμερα ο άνθρωπος λιγοστεύει». Να κάτι στο οποίο θα συμφωνήσουμε φοβάμαι όλοι.
.................
(η συνέχεια εδώ)
30 σχόλια:
Οι ποιητές ήταν πάντα ευαίσθητοι σεισμογράφοι των καιρών, δεν μιλούν τυχαία για τέλος της ποίησης, λορελάη. Αλλά...
Θα συντηρήσουμε τις οάσεις μας, στο υπόσχομαι. (Προχθές, σε μια δευτέρα γυμνασίου, απόλαυσα μια υπέροχη σιωπή διαρκείας μετά την ανάγνωση ενός ποιητικού κειμένου. Αταίριαστη εντελώς σε θηριάκια δεκατετράχρονα. Αυτή η σιωπή κυοφορεί τη...βιωσιμότητα της ποίησης, έτσι;.)
Καλημέρα σ'εσένα και στα υπαρξιακά σου ερωτήματα. Η ανάγκη του ανθρώπου να ονειρεύεται και να μοιράζεται με άλλους τα όνειρα του, μόνο μέσω της τέχνης γίνεται πραγματικότητα. Η ποίηση λοιπόν γεννήθηκε μαζί με τα όνειρα και θα πεθάνει μαζί τους, μέχρι τότε "σκάσε και γράφε..." φιλιά...
Φίλοι μου καλοί, η αισιόδοξη ματιά σας είναι πραγματική ανάσα σε μια κατά τη γνώμη μου ζοφερή πραγματικότητα. Φοβάμαι όμως ότι η υπαρξιακή κρίση της ποίησης είναι βαθιά και σοβαρή πλέον. Πόσοι Γιώργο μου ονειρεύονται ακόμη; και τι; Και πόσοι Γυριστρούλα μου δάσκαλοι δημιουργούν τις συνθήκες στη τάξη τους για να λειτουργήσει έτσι ένα ποιητικό κείμενο; Ξέρετε πολύ καλά ότι και οι δυο ανήκετε σε μαι μικρή μειοψηφία. Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος σήμερα χάνει την ίδια την "ποιητική λειτουργία" του. Πρόκειται δλδ. για ανθρωπολογικής τάξης ζήτημα. Ο "μαζάνρωπος" που διαμορφώνει η σημερινή κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει ποιητικά. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν κάποιοι θα γράφουν ποίηση υπακούοντας σε μια εσωτερική ανάγκη (αυτό ίσως να μην πάψει ποτέ να συμβαίνει), αλλά το ποια εμβέλεια έχει το ποιητικό κείμενο στο κοινωνικό σώμα. Το κατά πόσο μπορεί να ανατροφοδοτήσει το συμβολικό-φαντασιακό πεδίο αναφοράς του σύγχρονου ανθρώπου και να πυροδοτήσει τη δράση του. Το κατά πόσο μπορεί εν τέλει ο σημερινός και μελλοντικός άνθρωπος να είναι πραγματικά ελεύθερος (εσωτερικά) ώστε να μετέχει τόσο του ποιητικού κειμένου, όσο και της ίδιας της "ποιητικότητάς" του.
σας φιλώ :)
Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ Η ΛΟΡΕΛΑΗ, ΓΥΡΙΣΤΡΟΥΛΑ,
ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ!!
Η ΠΟΙΗΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΕΠΙΘΑΝΑΤΙΟ ΡΟΓΧΟ.
ΜΑΛΛΟΝ,ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝ ΟΧΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΤΕΧΝΗΣ!
ΟΙ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.
Η ΤΕΧΝΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑΣ(ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ).
ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΕΠΟΧΕΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΟΥ ΤΖΕΝΓΚΙΣ ΧΑΝ!
ΤΟ ΑΝ ΑΥΤΟ ΘΑ ΣΗΜΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ/ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ-ΟΠΩΣ Η ΛΟΡΕΛΑΗ ΦΟΒΑΤΑΙ- ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΛΟΡΕΛΑΗ!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ,
ΚΑΙ,
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΤΗΣ!
Εγώ ευχαριστώ Παντοτινέ Ταξιδευτή για την κατάθεση της σκέψης -και της ανησυχίας- σου.
Είναι αλήθεια ότι ο φόβος μου, και ο κίνδυνος πιστεύω, για μια τέτοια δυσάρεστη εξέλιξη είναι μεγάλος. Όμως νομίζω, όπως φαίνεται από το τέλος του κειμένου μου, ότι το παιχνίδι ακόμη παίζεται. (και θα παίζεται για πολύ ακόμη). Και εξαρτάται από εμάς η έκβασή του. Γιατί αυτή τη στιγμή λειτουργούν μέσα στις δυτικές κοινωνίες δύο αντίρροπες δυνάμεις. Από τη μια η διαμόρφωση μιας φοβικής -και γι' αυτό στενά χρησιμοθηρικής, και άρα αμοραλιστικής- συμπεριφοράς, αντίληψης, ψυχοσύθεσης του μέσου ανθρώπου, που τον ακυρώνει σαν "ποιητικό" υποκείμενο, και από την άλλη το τεράστιο άνοιγμα της ανθρώπινης δυνατότητας προς κάθε κατεύθυνση, που αποτελεί προνομιακό πεδίο ανάπτυξης της μεγαλύτερης δυνατής ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα. Η "ποιητική λειτουργία", με την ευρεία έννοια της σχέσης μας με τον κόσμο, ως κατ' εξοχήν απελευθερωτική εσωτερική διαδικασία, μπορεί να βρει στην εποχή την τωρινή και αυτή που έρχεται πολύ γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί. Το κρίσιμο ζήτημα είναι το προς ποια κατεύθυνση θα στραφεί η σύγκρουση που όλοι βιώνουμε. Προς τον "homo poeticus" ή προς τον "homo neoneanthertal"; Αυτό είναι νομίζω το δίλημμα, το οποίο δεν θα λυθεί φυσικά αύριο. Έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Και για να πω την αλήθεια, η πρόβλεψή μου δεν είναι αισιόδοξη. Αλλά το θέτω, ελπίζοντας στη μεγαλύτερη δυνατή εγρήγορση...
καλωσόρισες:)
"Φαντάζει κάτι σαν σαλεμένη κόρη, που πήρε τα βουνά και παραληρεί. Και κάπως έτσι είναι. Γιατί η ποίηση στις μέρες μας είναι μία από τις ελάχιστες επιζώσες ευγενείς. Επειδή "μάχεται ενάντια στην απανθρωποίηση του ανθρώπου. Διασώζει ό,τι τον διακρίνει από τα άλλα ζώα του πλανήτη, το μόνο που μπορεί να τον κάνει περήφανο: Τη δυνατότητά του να αίρεται πάνω από την ανάγκη. Ναι.[..........]Και όμως εμείς οι άνθρωποι κάποια στιγμή αποκτήσαμε αυτή την… άχρηστη συνήθεια. Γιατί;"
Διαβάζω το κείμενό σου και τις απαντήσεις στα σχόλια των αναγνωστών και συμμερίζομαι την αγωνία σου.
Παρ΄όλ΄αυτά νομίζω πως αυτές οι αξίες είναι σαν τα αστέρια στον Ουρανό, δεν μπορούν να σε ταϊσουν, ούτε να σε ζεστάνουν (όπως είπες) αλλά σου δείχνουν το δρόμο (αν θέλεις να πας κάπου, βέβαια). Το κείμενό σου μου άρεσε πολύ, κι ας λέει την αλήθεια
Λορελάη καλησπέρα και από μένα.
Νομίζω ότι η φράση που έγραψες
" Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν κάποιοι θα γράφουν ποίηση υπακούοντας σε μια εσωτερική ανάγκη (αυτό ίσως να μην πάψει ποτέ να συμβαίνει), αλλά το ποια εμβέλεια έχει το ποιητικό κείμενο στο κοινωνικό σώμα."
Νομίζω ότι εδώ συνοψίζεται η απάντηση στην αγωνία σου.
Ναι, η εσωτερική ανάγκη σε κάποιους ανθρώπους να γράφουν ποίηση θα υπάρχει πάντα, η εμβέλεια δυστυχώς ολοένα μικραίνει.
Ίσως πρέπει να γίνει μια γερή αποδόμηση, για να ξαναχτιστούν όλα από την αρχή.. ίσως να πλησιάζουμε στο τέλος ενός κύκλου.Θα υπάρξει όμως άλλος είμαι σίγουρη και η αρχή του θα είναι δύσκολη, όσο δύσκολου είναι και αυτού που διανύουμε..
Ποτέ η πραγματική τέχνη και ειδικά η ποίηση δεν δεν είχε μεγάλη σχέση με "μαζικότητα" και δεν νομίζω πως πρέπει υπηρετεί κανένα απολύτως στόχο, είναι απλά τόπος συνάντησης με τους άλλους. Ο ποιητής λοιπόν θα είναι ο ένας από τους δύο τελευταίους ανθρώπους που θα έχουν μείνει πάνω στη Γη.
Η ποιητική διάσταση του ανθρώπου βαδίζει περισσότερο από ποτέ άλλοτε σε άκρη γκρεμού
Αν και φύσει αισιόδοξη δεν νοιώθω καλά τελευταία
σκέφτομαι όμως παρόλα αυτά
πως ίσως καταπλακώνεται μόνο από σωρούς διάφορους κι οι ποιητές ακόμα κι αν οι καιροί τους σπάζουν την πένα θα βρουν τρόπο να ξεχώσουν το θησαυρό γιατί είναι η μοίρα τους
Υ.Γ. 1. Αγγέλα γλυκιά μου θα θελα να πω πως προσυπογράφω το σχόλιο του Γιώργου
Υ.Γ.2. Μπορεί να "λείπω" αλλά δεν σημαίνει αυτό κάτι
Είμαι πολύ ώρα στο blog σου Λορελάη και στη συνέχειά του.
Τα λόγια του Ελύτη, για μένα του πιο αγαπημένου από τους αγαπημένους ποιητές, ποιος να τ' αμφισβητήσει;;; και είναι λόγια που μας πονάνε γιατί τα νιώθουμε νομίζω.
Στα λόγια του Λεοντάρη που διάλεξες, πολύ πετυχημένα άλλαξες μια λέξη, χωρίς ν' αλλάξει το νόημα. Ξεπερνώντας όλα τα σημεία των καιρών, και όλους τους οιωνούς που γύρω πετούν, η ηλικία του ανθρώπου και της ποίησης δεν μπορεί να είναι διαφορετκή, πάλι νομίζω.
Όπως λέει ο Χαλίλ Γκιμπράν, για την ποίηση "... είναι η ιερή ενσάρκωση του χαμόγελου ... ένας στεγαγμός που στεγνώνει τα δάκρυα ... ένα πνεύμα που κατοικεί στην ψυχή, που τροφή της είναι η καρδιά και κρασί της η συμπάθεια.." και την ονόμασε "ανάσα της αθανασίας".
Και ο «homo poeticus» όπως υπέροχα τον περιέγραψες, "αυτό το ντελικάτο πλάσμα..." Πάντα υπήρχε, πάντα θα υπάρχει όσο υπάρχει ο άνθρωπος. Αυτό δεν το νομίζω, είναι σίγουρο!!!
Έχουμε συναντηθεί σε παρέες πολλών σχολίων και σκεφτόμουν από καιρό να σ' επισκεφτώ. Σήμερα ήρθα από το link του ηλιογράφου και χάρηκα που ήταν αυτή η πρώτη επίσκεψη!
Με συνεπήρε η ανάρτησή σου!
Χαίρομαι ιδιαίτερα για τη ζωηρή συμμετοχή σ' αυτή την ανάρτηση (κι ας έβαλε το χεράκι του και ο Ηλιογράφος, που τον ευχαριστώ:), γιατί αυτό δείχνει ότι το θέμα είτε απασχολεί είτε ενδιαφέρει αρκετούς.
Χαίρομαι όμως και για το ότι οι περισσότεροι έχετε μια αισιόδοξη στάση ή τάση, πράγμα παρήγορο.
Να σημειώσω βέβαια, ότι δεν είστε αντιπροσωπευτικό δείγμα του σημερινού ανθρώπου, εσείς που "χάνετε την ώρα σας" διαβάζοντας τέτοιου περιεχομένου, και μάλιστα αρκούντως μακροσκελή, κείμενα :)
Από την άλλη θα μου πείτε, πάντα οι φωτεινές μειοψηφίες πήγαιναν μπροστά τον κόσμο. Και είναι πολύ σημαντικό το ότι υπάρχει πίστη ζωντανή (κάτι που επίσης τείνει να εκλείψει). Οπότε, ίσως...
Ίδωμεν... :)
Elena butterfly και Άστρια καλωσήρθατε :)
Βλέπω την ανάρτηση λίγο βιαστικά προς το παρόν και εξ ίσου βιαστικό θα είναι και το σχόλιό μου, (γιατί το κείμενο είναι εκτεταμένο και σημαντικό και του αξίζει μια "βραδεία" ματιά) και επιφυλάσσομαι γι' αργότερα.
θα ήθελα ωστόσο να πω τούτο. Η ποίηση υπήρξε μεν από κάποτε αλλά είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η ζωή...Προφανώς θα τελειώσει όταν και αν τελειώσει η ίδια η ζωή πάνω στον πλανήτη, ή στην περίπτωση εκείνη που όλα οδηγηθούν σε ένα είδος "αποκάλυψης" είτε εγκόσμιας και φυσικής είτε υπερβατικής και υπερφυσικής, οπότε η ποίηση καθίσταται πιθανώς περιττή σε αυτά τα δύο ενδεχόμενα.
Δεν ήταν ποτέ "μαζικό" φαινόμενο η ποίηση.
Και δεν θα υπήρχε ανάγκη για κάτι τέτοιο, μιας και η ποίηση δεν "συμμετέχει" άμεσα στις διαδικασίες του κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι της ανθρωπότητας -υπάρχουν άλλες δραστηριότητες καταλληλότερες και πιο "αρμόδιες" από τη ποίηση για αυτό τον σκοπό- αλλά "παρακολουθεί" σχεδόν απειλητικά μέσα στην στοχαστική της αναδίπλωση τον κόσμο.
Σαν ένα σκοτεινό αίνιγμα που κανείς δεν ξέρει πότε και αν θα επέμβει οριστικά επί των ανθρωπίνων.
Και ακόμα, λες και υπήρξε στην ανθρωπότητα για να καταδείξει πόσο συντριπτική είναι η πλειοψηφία του ΕΝΟΣ ανθρώπου.
Και για να μην μακρηγορώ, θα ανατρέξω σε ένα σχετικά πρόσφατο κείμενό μου στο Century Camera με τίτλο "Ποίηση και Λογική", -που άπτεται σε σχετικό βαθμό και των εδώ προβληματισμών-, και την κατάληξή του:
"Είναι η ποίηση, θα λέγαμε, το μυστικό της αιώνιας νεότητας της λογικής σε έδαφος πάντοτε πρωτόγνωρο και παρθένο όπως φάνηκε να ήταν ο κόσμος και οι έννοιές του στην πρωταρχή τους.
Κάθε στιγμή γνήσιας ποιητικής δημιουργίας, κατά συνέπεια είναι και η Γένεση της Λογικής ξανά, σαν να μην είχε υπάρξει καμμία λογική στο κόσμο, από την τυπική αριστοτέλεια έως την εγελιανή, ανεξάρτητα από το σε ποιο βαθμό μπορεί να εμπεριέχονται και οι δυο κάθε φορά στη ποίηση.
Μια Νέα Εδέμ του νου, που η εν απτότητι πραγμάτωσή της είναι ένα θέμα που αντίθετα απ' ό,τι θα μπορούσαν να πιστέψουν πολλοί, δεν είναι "άμεσο".
Η ποίηση, έτσι κι αλλιώς, ως η μη άμεση αποκαθήλωση του πραγματικού στο έδαφος εκείνου , του ξεχωριστού και εσώτερου "βασιλείου" που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος, κερδίζει το παιγνίδι."
Χαιρετώ Αγγέλα, θα επανέλθω κατά πάσα πιθανότητα.
The return, ευχαριστώ πολύ για την κατάθεση του προβληματισμού σου και τη συνεισφορά σου σ' αυτή την κουβέντα, που νομίζω μας αφορά ό΄λους, ποιητές και μη.
Αν και συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος των ισχυρισμών σου, θα βάλω ερωτηματικό στο τέλος της καταληκτικής σου πρότασης ("η ποίηση... κερδίζει το παιχνίδι"), γιατί ακριβώς η ποίηση δεν είναι τόσο παλιά όσο η ίδια η ζωή, αλλά όσο ο άνθρωπος. Η ζωή προϋπήρχε της ποίησης (και του ανθρώπου) και πιθανόν να έπεται. Η ποίηση όμως -η "ποιητική λειτουργία" πιο σωστά- αποτελεί (κι αυτό είναι κεντρικός άξονας του όλου προβληματισμού μου) την ειδοποιό διαφορά του ανθρώπου από το ζώο. Διότι τόσο η ηθική (κοινωνικό κανονιστικό σύστημα) όσο και η σειριακή-αιτιοκρατική σκέψη υπάρχουν σε πρωτογενή μορφή και στα ζώα. Αυτό που διαφροποιεί τον άνθρωπο είναι αυτό που αποκαλώ "ποιητικότητα" ή "ποιητική διάσταση", και δεν αφορά μόνο τους ποιητές, ή καλλιτέχνες γενικότερα, αλλά και τους αποδέκτες του καλλιτεχνικού έργου. Η "ποιητική λειτουργία" είναι ο κοινός τόπος συνάντησης δημιουργού και αποδέκτη, και εκτείνεται πέρα από το έργο. Αποτελεί τρόπο βίωσης και ερμηνείας του κόσμου. Πρόκειται για αυτό που εσύ ονομάζεις "αποκαθήλωση του πραγματικού στο έδαφος εκείνου , του ξεχωριστού και εσώτερου "βασιλείου" που κρύβει μέσα του κάθε άνθρωπος" και εγώ "φαντασιακή πρόσληψη και εγκαθίδρυση του κόσμου με όρους αυστηρά προσωπικούς, και γι' αυτό αδιαμφισβήτητα αληθινούς".
Το ζήτημα που με απασχολεί είναι η διαπίστωση του ότι αυτή ακριβώς η λειτουργία υποχωρεί και συρρικνώνεται βαθμιαία, λόγω της διογκούμενης πραγματιστικής-χρησιμοθηρικής-εκφυλισμένα ηδονιστικής στάσης του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στον εαυτό του και τον κόσμο. Και το ότι δεν απαντώ οριστικά αρνητικά ως προς την έκβαση του "παιχνιδιού", αλλά αφήνω ανοιχτό το ερώτημα, οφείλεται στο ότι βλέπω από αλλού ένα φως. Θεωρώντας ότι η καλλιτεχνική δημιουργία έχει την πηγή της όχι στην "λογική" (σειριακή, στενά ορθολογική) σκέψη, αλλά σε ένα είδος νόησης ανώτερου επίπέδου (αυτήν που ονομάζω "κβαντική") -δεν μπορώ εδώ να το αναπτύξω περισσότερο αυτό, αλλά νομίζω ότι οι χαρακτηρισμοί δίνουν το στίγμα αυτού που εννοώ-, και επειδή αυτός ο τύπος σκέψης και αντίληψης ευνοείται από τις γνωσιολογικές εξελίξεις της νέας εποχής, υπάρχει βάσιμη πιθανότητα να δούμε να επνανακάμπτει η "ποιητικότητα" ή και να ισχυροποιείται. (ενθαρρυντικές ενδείξεις για μαι τέτοια εξέλιξη μπορούμε να αντλήσουμε από τις συμπεριφορές και τον τρόπο σκέψης αρκετών νέων ανθρώπων). Πιστεύω όμως ότι εδώ βρίσκεται η "κυρίαρχη αντίθεση" της εποχής. (Μπορεί εδώ να ανιχνευθεί και μια μαρξιστική προσέγγιση, σε τελείως όμως διαφορετικούς χώρους αναφοράς, αλλά αυτό ίσως αποτελέσει το θέμα ενός άλλου κειμένου :). Αυτές οι διαπιστώσεις με οδηγούν στη σκέψη ότι ο άνθρωπος -ως υπαρκτικός τρόπος που θα έλεγε και ο Γιανναράς- βιώνει μια ιδιαίτερα κρίσιμη μεταβάτικη περίοδο. Βρίσκεται ακριβώς στο μεταίχμιο του αν θα μεταβεί σε ένα επόμενο στάδιο της εξέλιξής του (χονδροειδέστατα θα μπορούσαμε να το ομομάσουμε "ποιητικό", ή -παρακινδυνευμένα, λόγω της κάποιας σύγχυσης που ενέχει ο όρος- "αισθητικό"), ή θα υποχωρήσει σε έναν εκφυλισμένο "υλισμό" (αυτό που λέω νέου τύπου βαρβαρότητα).
Εν ολίγοις θα έλεγα ότι η μάχη σήμερα δίνεται στο εσωτερικό του ανθρώπου και σε δύο πεδία: το ένα αφορά στη σύγκρουση Φόβος-εσωτερική Ελευθερία, το άλλο στη σύγκρουση στενά ορθολογική, σειριακή -"κβαντική" νοητική λειτουργία.
Η κρισιμότητα της εποχής που διανύουμε οφείλεται στο ότι και οι δύο πόλοι των αντιθέσεων εντείνονται από τις συνθήκες.
Γι' αυτό και η μάχη είναι... "αιματηρή" και με αβέβαιη έκβαση.
Συγγνώμη για το μέγεθος του σχολίου, αλλά οφείλεται στην προσπάθειά μου να αποσαφηνίσω κάπως καλύτερα τα κύρια σημεία της σκέψης μου (χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρη ότι τα κατάφερα... :))
την καλημέρα μου
καλημέραμ. Πέρασα από την παραπομπή του Ηλιογράφου.
Πρόχειρα αποτυπώνω κάποιες απόψεις.
ΑΙσθάνομαι μια συμπήκνωση νοημάτων και γραφής στη σύγχρονη ποίηση.
Δεν μιλώ για την υπερπληθώρα των αυτοπροσδιοριζόμενων ή και εταιροπροσδιοριζόμενων ποιητών που αναμασούν τα ίδια και τα ίδια.
Μιλώ για εκείνους (πάντα κατά τη γνώμη μου) που έχει αγγίξει η Κίρκη με το ραβδί της.
Τους ευλογημένους και συγχρόνως καταραμένους ποιητές..
Αυτοί λένε πολλά και με πολύ λίγα λόγια..
Καλημέρα
Αγγέλα,
και πριν από τον άνθρωπο, υπήρξε η ποίηση της δημιουργίας, και ακόμα, μια γενικώτερη και συνεπακόλουθη κοσμολογική ποίηση, -να το πω έτσι-, σε φυσικό πλαίσιο, έστω και αν δεν ήταν παρατηρητής ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή..
Περαιτέρω, και προχωρώντας λίγο στους προβληματισμούς σου, θα έλεγα πως η ποίηση είναι, κατά τη γνώμη μου, μια "μετάβαση" από μόνη της, είτε οι εποχές είναι "μεταβατικές" είτε όχι.
Φαίνεται τελικώς πως το άλμα σε έναν "ποιητικό άνθρωπο" συντελείται κάθε φορά που το ποιητικό φαινόμενο βρίσκεται εν ισχύ έστω και σε ένα άτομο...
Το θέμα είναι αν αυτό αρκεί... Και κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε δηλαδή για μια "μαζική" ποίηση στα ανθρώπινα ή όχι.
Δεν έχω έτοιμη απάντηση εδώ, στο μόνο που μπορώ να είμαι βέβαιος, είναι ότι ένα τέτοιο ανθρωπολογικό άλμα προϋποθέτει πολλές υπερβάσεις και ρήξεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Δεν μπορεί δηλαδή να γίνει in vitro στους νόες κάποιων διανοουμένων όσο πιθανώς ενδιαφέροντα πράγματα και αν λένε, και όσο αναγκαία και αν είναι ακόμα, η παρουσία κάποιων από αυτούς.
Για να υπάρξει ο "μαζικά" ποιητικός άνθρωπος πρέπει να ανατραπεί μια ολόκληρη εποχή και η κοινωνία της και αυτό είναι πάνω απ' όλα ένα πρακτικό ζήτημα, με την έννοια ότι χρειάζονται ρήξεις, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, κλπ. κλπ.
Εκτός αν έχουμε την εντύπωση ότι η εξουσία θέλει να προχωρήσει από μόνη της σε ένα τέτοιο ανθρωπολογικό άλμα, πράγμα που για να είμαι ειλικρινής δεν το βλέπω και τόσο πιθανό...
Ζούμε βέβαια ένα άλμα από την γουτεμβέργεια στην ηλεκτρονική εποχή, και αυτό σίγουρα συνιστά μια ανθρωπολογική μετάβαση, ωστόσο, δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι ενσκύπτουν σε αυτό στοιχεία ποιητικότητας ή ποιήσεως....
Από κει και πέρα και μια οπισθοχώρηση στην "αποκτήνωση", δεν μου φαίνεται και τόσο πιθανή με την έννοια, ότι πρακτικά θα χρειαζόταν ακόμα και για αυτό βίαιη εξέγερση, για να ξερριζωθούν και τα πολύ θετικά του καπιταλισμού (ενώ στο κατ' ευχήν ενδεχόμενο ξερριζώνεται η παρακμή του συστήματος), γιατί ας μην ξεχνάμε, ότι ο καπιταλισμός ήταν το πρώτο ουσιαστικό άλμα της χειραφέτησης του ανθρώπου έναντι της φύσης, άλλο αν αυτο σήμαινε από ένα σημείο και μετά την αχαλίνωτη εκμετάλλευση τόσο του ανθρώπου όσο και της φύσης...
Και ακόμα, δεν είμαι σίγουρος αν η ποίηση έχει πράγματι αποστολή να ξεφύγει από το πλαίσιο του υποκειμένου, του ατομισμού και του τυχοδιωκτικού ρίπτεσθαι εν τω κόσμω (με τις καλύτερες δυνατές έννοιές τους όλα αυτά) και να γίνει ένα πραγματωμένο όραμα καθολικών διαστάσεων.
Προσωπικά, έχω και τις δύο τάσεις μέσα μου. Ανάλογα με την παρόρμηση της στιγμής άλλοτε μπορεί να είμαι πιο "καθολικός" στην επιθυμία μου για μια δρώσα ποίηση της "πλειοψηφίας" ή του "συνόλου", άλλοτε πιο έξω από κάθε "κοινωνική προοπτική της ποίησης" ή ακόμα χειρότερα ή καλύτερα, εξαρτάται από το πώς θα το δει κανείς αυτό, "κοινωνικοποιημένη προοπτική της ποίησης".
Έχω ωστόσο την εντύπωση πως η ποίηση "κερδίζει το παιγνίδι" έτσι κι αλλιώς ,γιατί όλα σε τελική ανάλυση, καίτοι πολυπληθή και πολυφανή, εν τούτοις δεν παύουν να είναι μια θεατρική σκηνή της ΜΙΑΣ ατομικής ψυχής....
Σε τελική ανάλυση αυτό που υπάρχει είναι το υποκείμενο έναντι του κόσμου...και από αυτή την άποψη ο ποιητής θα παραμένει πάντοτε "φυγάς θεόθεν και αλήτης" για να θυμηθούμε και τον Εμπεδοκλή.
Η ποίηση για μένα είναι, να το πω έτσι, η αρχή και η κατάληξη... αυτά τα δύο προγματεύεται πάντα, αυτά μονίμως κυοφορεί..
Και όμως,
μόνο "ενδιάμεσα" μπορεί να λάμπει...
Fractal θα συμφωνήσω μαζί σου. Άλλωστε η πυκνότητα είναι διαχρονική αρετή της ποίησης και εγγενής ιδιότητά της ούτως ή άλλως. Η πολυπλοκότητα των νοημάτων, των συνδηλώσεων, των αμφισημιών κλπ. που η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα υποβάλλει, επιτείνει και καθιστά περισσότερο αναγκαία αυτή την αρετή.
σ' ευχαριστώ για την επίσκεψη και συμμετοχή :)
Να πω ακόμα και τούτο, η ποίηση ούτως ή άλλως επεμβαίνει στα ανθρώπινα με το δικό της μη άμεσο τρόπο, συνιστά μια μάλλον μακροπρόθεσμη επένδυση και όχι κάτι το πρακτικό, από το οποίο μπορεί να αντλήσει κάποιος ασφαλή πορίσματα για το άμεσο μέλλον.
Είναι, μάλλον όχι μια "προετοιμασία" αλλά ένας "καταλαγιασμός" , μια κατάληξη ακόμα και αυτών των μελλουμένων που δεν ήλθαν ακόμη...
ΥΓ. Δίορθωση παροράματος: στη τρίτη παράγραφο του προηγουμένου μου σχολίου εννοώ "σε ισχύ".
Διονύση, με χαροποιεί ιδιαίτερα η παρέμβασή σου, την οποία αφήνω ασχολίαστη, μια που δεν θεωρώ ότι αντιπαρατίθεται στη συλλογιστική μου, που επιχειρεί μια τρόπον τινά "φυσιοκρατική" και "κοινωνιοκεντρική" ανάγνωση του ποιητικού φαινομένου, και από αυτή τη σκοπιά πραγματεύεται τις προοπτικές του.
Η δική σου προσέγγιση σε γενικές γραμμές -παρά τις επιμέρους επιφυλάξεις σου, τις οποίες σ' έναν βαθμό, αλλά όχι απολύτως, συμμερίζομαι- κινείται παράλληλα με τη δική μου, και στρέφει προς άλλα, εξόχως ενδιαφέροντα, κανάλια την όλη προβληματική επί του θέματος.
Άλλωστε σε καμία περίπτωση η τοποθέτησή μου δεν επιδιώκει να δώσει οποιαδήποτε οριστική απάντηση σε ένα θέμα τόσο ρευστό και δαιδαλώδες όσο είναι το μέλλον της ποίησης.
Καταληκτικά θα ευχηθώ μαζί σου να "κερδίζει πάντα το παιχνίδι", είτε γιατί "όλα... δεν παύουν να είναι μια θεατρική σκηνή της ΜΙΑΣ ατομικής ψυχής" είτε γιατί "όλα... δεν παύουν να είναι μια θεατρική σκηνή της ΜΙΑΣ συμπαντικής ψυχής", που πασχίζει να βρει τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ της ρόλο πάνω στο σανίδι του πεπερασμένου μας βίου........
(μ' άλλα λόγια, τι τα θες τι τα γυρεύεις, επί της ουσίας είμαστε κι οι δυο... "μονοθεϊστές" της Ποίησης, σ' όποιο... μαντείο κι αν ανήκουμε... :)))
Σ' ευχαριστώ θερμά για τον γόνιμο διάλογο :)
Κι εγώ ευχαριστώ Αγγέλα για τον πράγματι γόνιμο διάλογο, - το πολύ αξιόλογο κείμενό σου δίδει αφορμή για πολλούς προβληματισμούς.
Και σωστά το διακρίνεις, δεν αντιπαρατίθεμαι σε τίποτα ως προς το σκεπτικό σου, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα.
Και ακόμα, προβληματίζομαι, "συμπάσχω" κατά μία έννοια με σένα όσον αφορά αυτού του είδους τις αναζητήσεις.
Που εξ ορισμού αφορούν λίγους βέβαια, αλλά, εντάξει, οι "πενιχροί" καιροί κάποτε μπορεί να είναι και αυτοί "εορταστικοί" αρκεί να μην χάνεται το επίκεντρο..
Καλό Σαββατόβραδο.
ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΟΤΙ,
ΕΙΜΑΙ, ΜΟΝΟΝ, ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟΣ ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ,
ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ, ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, ΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ, ΔΛΔ. ΕΝ ΤΗ ΟΥΣΙΑ ΠΟΤΕ,
ΚΙ ΑΚΟΜΗ,
ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ, ΑΛΛΑ, ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ "ΟΛΙΚΗ" ΨΥΧΗ- ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ, ΑΛΛΩΣΤΕ, ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΟΤΙ Η ΠΟΙΗΣΗ -ΙΣΩΣ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ- ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
ΠΡΟΤΙΜΩ,
ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ
Μ Ι Α Σ
Σ Υ Μ Π Α Ν Τ Ι Κ Η Σ
Ψ Υ Χ Η Σ!
ΚΙ ΑΥΤΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ.
Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΛΥΣΩ ΑΡΚΕΤΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ ΚΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ( ΠΡΟΤΙΜΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΡΟ, ΑΝΤΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ) ΠΟΙΗΣΗ!
ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ, ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΚΙ ΑΚΟΜΗ,
ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ!
ΓΙΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΓΟΝΙΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ!
Ταξιδευτή, να σημειώσω πρώτα ότι δεν υπάρχει "απλός αποδέκτης της ποίησης". Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι ο αναγνώστης συμμετέχει στη δημιουργία του ποιήματος. Κι αυτό δεν το λέω για λόγους "ψευτοδημοκρατίας" ή για να "καλοπιάσω" τον αναγνώστη. Συχνά συνειδητά -εγώ τουλάχιστον, αλλά πιστεύω κι άλλοι-, αλλα και ασυνείδητα, όταν γράφεις αφήνεις "ανοίγματα" απ' όπου μπορούν να αναπτυχθούν διάφορες ερμηνείες, σημασίες, συνειρμοί, ροές εικόνων ή σκέψεων κλπ. από τον αναγνώστη. Ούτως ή άλλως το ποίημα ακόμη κι αν δεν το προσπαθεί είναι αφορμή για να "χτίσει" ο αποδέκτης τη δική του μοναδική συγκίνηση. Η ποίηση λειτουργεί εξ ορισμού πολυπρισματικά. και έχει την εξαιρετική ιδιότητα να δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ανασύρει ή να φωτίσει -ανάλογα πώς θα στρέψει το βλέμμα του- τον δικό του θαυμαστό κόσμο. (η θεωρία του "τι θέλει να πει ο ποιητής", της μονοσημίας δλδ. του ποιήματος, εφονεύθη οριστικά από τη νεωτερικότητα, και σωστά :). Μη γελιόμαστε λοιπόν. Η ποίηση είνα δύσκολη -και σπουδαία- υπόθεση, και για τον δημιουργό και για τον αποδέκτη.
Όσο για τα υπόλοιπα, η χαρά ενός διαλόγου είναι να φωτίζει πλευρές, να ανοίγει παράθυρα προς όσο γίνεται περισσότερους ορίζοντες. Τα συμπεράσματα έπονται. Και δεν είναι στιγμιαία. Άλλωστε πιστεύω ότι ποτέ οι απόψεις δεν είναι απολύτως παράλληλες. Πάντα υπάρχουν τομές, που οδηγούν σε ενδιαφέρουσες διαθλάσεις.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το θερμό και εποικοδομητικό ενδιαφέρον, και για τις ευχές. -τις χρειαζόμαστε όλοι:)
καλό υπόλοιπο Κυριακής :)
... ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ!!!;
ΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΟΧΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.
ΤΟ ΔΙΔΑΧΤΗΚΑ ΣΤΟ ΠΑΝ/ΜΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ, ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ, ΤΟΝ J. C. ARGAN!
ΤΟ, ΑΛΗΘΙΝΟ, ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ(ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ), ΟΤΑΝ "ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ" ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ, ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΗ, ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΓΕΤΑΙ
ΜΕ ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΤΟΥ, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ!
ΑΥΤΟ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ, ΑΝΩΝΥΜΟΣ!
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΑΛΗΘΙΝΑ, ΠΟΛΥ!
Λορελάη, χαίρετε.
Οι Ποιητές σε έναν μικρόψυχο καιρό "χρειάζονται" για να μην καταρρεύσει ο καιρός από την μικρή ψυχή του. Είναι πολύ πιο εύκολο να απαντήσει κανείς στο τι "χρειάζεται" ο ποιητής κατά τη διάρκεια ενός μικρόψυχου καιρού παρά σε καιρό μεγαλόψυχο. Πολύ καλή συνθήκη βέβαια για να είναι αληθινή αλλά το ερώτημα παραμένει ερώτημα και μάλιστα αναπάντητο.
Κατά εμένα, ο ποιητής δεν χρειάζεται πουθενά. Είναι σύμφυτος με τον κόσμο, δεν είναι κάποια ανάγκη που απορρέει από την ύπαρξη του κόσμου. Αν ρωτούμε σε τι χρειάζεται ο ποιητής, ομοιάζει με το να ρωτούσαμε, σε τι χρειάζεται ο κόσμος. Βέβαια ο ποιητής είναι, αν θέλετε, το απολωλώς κύτταρο του κόσμου που θρέφεται από μικρόψυχους κοσμικούς καιρούς και σκέπτεται διάφορα για τους μεγαλόψυχους.
Ο ποιητής σήμερα, έχει τόση "υποχρέωση" στην ιδιότητά του να νοιώθει άστεγος και περιττός, όση και να αρκείται σε μια υποθετική μοναδιαία ποιητική ύπαρξη. Δηλαδή εφόσον ένας κόσμος αρκεί, αρκεί και ένας ποιητής ώστε να να "φιλοξενήσει" την ποιητική ιδέα και έπειτα να την κάνει, μέσω του λόγου, ποίηση. Να την φιλοξενήσει λέω, διότι ο ποιητής δεν είναι κανένας κοσμικός εφευρέτης αλλά εκείνος που μπορεί να ανακαλύψει όσα οι μόνον άνθρωποι δεν δύνανται ή δεν θέλουν να αντιληφθούν και να παρατηρήσουν περαιτέρω.
Όσο υπάρχει ένας κόσμος και ένας ποιητής, θα υπάρχει η ποίηση.
Η ηλικία της της ποίησης ξεκινά με τον πρώτο ποιητή και θα φτάσει στο μέγιστό της όταν ο τελευταίος ποιητής στον κόσμο πάψει εθελούσια ή μη να είναι ποιητής. Δηλαδή είναι παραπάνω από εύλογο κάτι τέτοιο...
Ναι, η ποίηση ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ αλλά δεν πνέει καθόλου τα λοίσθια.
Αυτό θα μείωνε την ισχύ της ποιητικής μονάδας.
Και ο άνθρωπος λιγοστεύει αλλά δεν τελείωσε ακόμα.
Γεια σας.
Έτσι είναι Ταξιδευτή. Το έργο τέχνης είναι σαν το παιδί που αφού το μεγαλώσεις, το αφήνεις ελεύθερο να γράψει τη δική του διαδρομή, να ζήσει τη δική του ζωή.
Νάσαι καλά :)
Maximax,καλωσόρισες :)
Κρατάω το "Οι Ποιητές σε έναν μικρόψυχο καιρό "χρειάζονται" για να μην καταρρεύσει ο καιρός από την μικρή ψυχή του."
Μου άρεσε επίσης το: ο ποιητής είναι σύμφυτος με τον κόσμο.
Έχεις ένα ενδιαφέρον κομμάτι γαι την ποίηση στο μπλογκ σου. Περιέχει εκτός των άλλων και... πραγματικά χρήσιμες "οδηγίες" προς... ναυτιλομένους :)
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και τη συμμετοχή :)
Διαβάζοντας αυτό: Υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει...
μου ήρθε στο μυαλό ακριβώς αυτή η παραλλαγή που έγραψες έπειτα... Ο άνθρωπος υπήρξε από κάποτε και κάποτε θα τελειώσει...
ξ.
Ωραίοι κάτι τέτοιοι... "συντονισμοί" Ξενιάδα μου. Δίνουν κουράγιο...:)
καλημέρα!
Παρακολουθώ εδώ και μέρες τη συζήτηση και την βρίσκω άκρως ενδιαφέρουσα...
σκεφτόμουν πως θα ήταν εξαιρετικό
εάν μπορούσε να γίνει "ζωντανά"...
για μένα η ποίηση είναι ο εξαγνισμός της ψυχής μου σε όποια μορφή της.
Και φυσικά στις εποχές που ζούμε εντελώς απαραίτητη...
Είναι σαφές ότι τείνει να εξαφανιστεί όπως άλλωστε και ο άνθρωπος, έτσι όπως μερικοί από εμάς τον εννοούμε...
γι αυτό παιδιά, κρατάτε γερά!!
Μαριέλα μου, ξύνεις πληγή τώρα.. νομίζω ότι είναι μεγάλο κενό η έλλειωψη στεκιών, όπου θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε και να ανταλλάσσουμε όλ' αυτά, αλλά και να αλληλοτροφοδοτούμαστε με ιδέες και έμπευση. και βέβαια δεν μιλάω για εκείνες τις στημένες βραδιές μονολόγων και μάταιου συνωστισμού.. τέτοια γίνονται. Μιλάω για κανονικά στέκια, ελεύθερες συζητήσεις, φιλίες. δυστυχώς φοβάμαι ότι ο μόνος χώρος για τέτοιες συναναστροφές είναι πια το ιντερνετ...
Κατά τ' άλλα όλοι να κρατάμε γερά! οι ζωγράφοι είστε στην πρώτη γραμμή! :)
μεγεια το καινούριο σου avatar (έτσι, οι καπνίζοντες να το δηλώνουμε, γιατί μας πήραν φαλάγγι οι... εχθροί :)))) άλλο μέτωπο κι αυτό. μας έχουν... περικυκλώσει από παντού... :)))))
Ξέρω τι λες.... βλέπε "Ουρανός"...
θυμάσαι????
και εκείνο το "Θέλγος"????
θεωρώ πως είμαστε τυχερές που έχουμε ζήσει κάποιες τέτοιες βραδιές!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συζήτηση μεγάλου πάθους και έντασης που ξεκίνησε από μια ερώτηση που τέθηκε στην ομήγυρη...
"θα δημιουργούσατε αν δεν είχατε κοινό??"
συγνώμη αν αυτό δεν έχει σχέση με το θέμα της εδώ συζήτησης, δεν ξέρω πως μου ήρθε τώρα στο μυαλό...
πώς δεν θυμάμαι...
είμαστε τυχερές που έχουμε ζήσει όχι απλά τέτοιες βραδιές, αλλά μια τέτοια εποχή.
και βέβαια είναι στο θέμα της εδώ συζήτησης το ότι κάποτε -καθόλου παλιά, μόλις πριν λίγα χρόνια- υπήρχαν αληθινές παρέες, αληθινές φιλίες, αληθινές σχέσεις, αληθινό ενδιαφέρον για πράγματα, αληθινό πάθος.
Λες και γεράσαμε όλοι απότομα. Ακόμη και οι πολύ νέοι άνθρωποι...
την καλημέρα μου Μαριέλα μου:)
Δημοσίευση σχολίου