Ένας φύσει και τέχνη αντικομφορμιστής

(η γειτονιά μας)

Ο Τάκης Δημόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1951. Όταν τέλειωσε το σχολείο, το 1968, η αποπνικτική ατμόσφαιρα της χούντας και το ανήσυχο νεανικό του πνεύμα τον ωθούν να φύγει από την Ελλάδα. Ταξιδεύει με ωτοστόπ ως την Αγγλία, και εν συνεχεία για δύο χρόνια περιπλανιέται στην Ευρώπη, εισπνέοντας την ηλεκτρισμένη και γεμάτη υποσχέσεις ατμόσφαιρα της εποχής. Το 1970 καταλήγει στη Σουηδία, μια χώρα όπου το ελευθεριακό κλίμα του γαλλικού Μάη παίρνει σάρκα και οστά. Ζει εκεί μέχρι το 1979, όπου και αρχίζει να ζωγραφίζει, παρακολουθεί μαθήματα, συμμετέχει σε πειραματικά σχήματα, εκθέτει τη δουλειά του.
Γυρίζοντας στην Αθήνα εκθέτει στην γκαλερί «Ώρα» και στην γκαλερί «Εγγονόπουλος», παίρνει εγκωμιαστικές κριτικές, και δύο έργα του αγοράζονται από τον Ίωνα Βορρέ και συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης. Αλλά η ταξιδιάρικη και αντικομφορμιστική φύση του δεν τον αφήνουν σε ησυχία, ούτε του επιτρέπουν να ακολουθήσει τους πεπατημένους δρόμους. Συνεχίζει για πάνω από δύο δεκαετίες την εσωτερική και εξωτερική περιπλάνησή του, ταξιδεύοντας και ζωγραφίζοντας συνέχεια, μακριά όμως από τους κατεστημένους κύκλους.
Το 2005 αποφασίζει να υποβάλει πάλι τον εαυτό του στη δοκιμασία της δημόσιας έκθεσης, κι έτσι, την τελευταία πενταετία, παρουσιάζει τη δουλειά του σε σημαντικό αριθμό ατομικών και συλλογικών εκθέσεων, ενώ παράλληλα δραστηριοποιείται και στη διοργάνωση εικαστικών εκδηλώσεων με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών.

Η γραφή του ιδιόρρυθμη, δυναμική και απολύτως αναγνωρίσιμη. Η παλέτα του πλούσια, κινείται από τα σκοτεινά γκρίζα ως τα σχεδόν καθαρά και φωτεινά χρώματα, χωρίς να φοβάται τις αντιθέσεις και τις εντάσεις. Η πινελιά του σαφής και λιτή, σε αντίθεση με τα θέματά του που δημιουργούν εκ του μηδενός κόσμους πολύπλοκους, λυρικούς ή εφιαλτικούς. Με χαρακτήρα άλλοτε ειρωνικό, άλλοτε καταγγελτικό, άλλοτε τρυφερό, και συχνά με καθαρούς συμβολισμούς ή ονειρικές παρασημάνσεις, τα έργα του αποκαλύπτουν την προσωπική και κοινωνική του ευαισθησία. Έναν άνθρωπο που βιώνει την αλλοπρόσαλλη ζωή μας με παιδική αθωότητα και ακούραστο ρομαντισμό.
Ο Τάκης Δημόπουλος ίσως αποτυπώνει στη δουλειά του τον σημερινό homo universalis, που ανήκει παντού και πουθενά, που διαλέγεται με το λαβύρινθο του κόσμου και της ύπαρξης, με τρόπο σαρκαστικό και τραγικό ταυτόχρονα. Αναμφισβήτητα μια ενδιαφέρουσα εξπρεσσιονιστική προσέγγιση της σχετικιστικής μεταμοντέρνας εποχής μας, με πνεύμα οικουμενικό, αλλά και με διεισδυτική ουμανιστική ματιά.

(ιδέες)

----------------------------------------------------------

(στην επόμενη ανάρτηση σας επιφυλάσσω περισσότερα έργα του, με πρωτότυπη παρουσίαση)