Παραινετικόν και ομόψυχον

Παίρνοντας τη σκυτάλη από την "ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ" της Μέριλ,
θέλω να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο
"Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν..."
της Αγγέλας Αποστολοπούλου.
Το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό με σημείο εκκίνησης την ίδια διαπίστωση. Τα ποιήματα αυτά είναι εναρκτήρια.

(Για την καλύτερη κατανόηση διευκρινίζω ότι η "πλοκή" εξελίσσεται με παράλληλους και συνάμα διαπλεκόμενους μονολόγους κάποιων "στοιχειακών" υπαρκτικών οντοτήτων, που τα "υποδύονται" εννέα δέντρα-φωνές:

Ηλίανθος: το Φως
Κέδρος: ο Άντρας
Πικροδάφνη: η Γυναίκα
Φεγγαρόδεντρο: η Φωνή
Πυράκανθος: ο Έρως
Ηδύλη: η Λαγνεία
Αρμυρίκι: ο Νους
Αγγελικούλα: η Αγάπη
Μυρσίνη: η Γνώση)



Ηλίανθος

Πυρές. Πέτρες πυρές
από τ’ ακόνι ενός ήλιου αβασίλευτου
Κομμάτια δίψα πάνω τους
Σέρνουν φωνή απόκοτη ξεκοιλιασμένη.
Πότε;
[...]


Έναν φεγγίτη φρέσκο αέρα να πλυθούμε!
Αρπάζει πια το χνώτο μας
και παρανάλωμα ο χρόνος
Από Γολγοθά σε Γολγοθά
τέλος δεν έχει ετούτη η ανάβαση
Τέλος δεν έχει η πέτρα…

Φυσάει στους ανέμους η φωνή
Μα ο κόσμος δεν γυρίζει


Κέδρος

Είναι που λιώσαμε όλο μας το μολύβι
να φτειάξουμε ένα άγαλμα να λέει για τη φωτιά
Ούτε μια σφαίρα δεν κρατήσαμε

να ρίξουμε στον θάνατο

[...]


Πικροδάφνη

Πυκνή σαν πίσσα η προδοσία
και η ελπίδα μαύρο βότσαλο πίσω πολύ ριγμένο
για τελευταίο χνάρι πριν χαθούμε
Μονάχα η ερώτηση τυφλή να κουλουριάζεται
-Τι; Ποιος; Γιατί; Μας έκλεψε τα μάτια;
Και τώρα ποιος;
Την όραση πάλι θα μας διδάξει;

Κι ούτε που ξέρω γιατί έζησα
ανάμεσα σε τόσες βέβηλες ζωές
όλα βουβά κι αδιάφορα
να σταματούν για εφημερίδα στο απέναντι περίπτερο
κι ούτε μια καλημέρα πια
κύκλους στα πρωινά νερά να λουλουδίζει
μόνο των λουομένων πλαστικά τα μάτια

Και η ερώτηση να κουλουριάζεται
φίδι στους θάμνους -Τι; Ποιος; Γιατί;
Και τώρα ποιος;
Την όραση πάλι θα μας διδάξει;

Σε κάθε σάλεμά της
νεκρός
να πέφτει στα νερά ένας γλάρος


Φεγγαρόδεντρο

Ζωές παράφορα ερωτευμένες με τον χρόνο τους
ακόρεστα πορεύονται από διακόρευση σε παρθενία
Ένα κουκούτσι αλήθειας στον αφαλό τους καρφωμένο
ζητάει να φυτρώσει.
Μη νικιέσαι.

Μες στις λευκές ερήμους
που ημερεύουν τα οστά των ημερών
μη κρύβεσαι.
Άνοιξε βλέμμα στο σκοτάδι.

Πάλι βροχή μετάλαβε τα αισθήματά σου.
Σάρκα αχνιστή κι ευωδιαστή σαν άρτος
Μα ναι. Πάλι και πάλι.

Αφού αυτός ο νόμος.
Πρέπει να ζήσεις
για ν’ αξιωθείς τον θάνατό σου.