"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2008

Παραινετικόν και ομόψυχον

Παίρνοντας τη σκυτάλη από την "ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ" της Μέριλ,
θέλω να παραθέσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο
"Δέντρα θαλάσσης ανεπλέκονταν..."
της Αγγέλας Αποστολοπούλου.
Το βιβλίο είναι ένα οδοιπορικό με σημείο εκκίνησης την ίδια διαπίστωση. Τα ποιήματα αυτά είναι εναρκτήρια.

(Για την καλύτερη κατανόηση διευκρινίζω ότι η "πλοκή" εξελίσσεται με παράλληλους και συνάμα διαπλεκόμενους μονολόγους κάποιων "στοιχειακών" υπαρκτικών οντοτήτων, που τα "υποδύονται" εννέα δέντρα-φωνές:

Ηλίανθος: το Φως
Κέδρος: ο Άντρας
Πικροδάφνη: η Γυναίκα
Φεγγαρόδεντρο: η Φωνή
Πυράκανθος: ο Έρως
Ηδύλη: η Λαγνεία
Αρμυρίκι: ο Νους
Αγγελικούλα: η Αγάπη
Μυρσίνη: η Γνώση)



Ηλίανθος

Πυρές. Πέτρες πυρές
από τ’ ακόνι ενός ήλιου αβασίλευτου
Κομμάτια δίψα πάνω τους
Σέρνουν φωνή απόκοτη ξεκοιλιασμένη.
Πότε;
[...]



Έναν φεγγίτη φρέσκο αέρα να πλυθούμε!
Αρπάζει πια το χνώτο μας
και παρανάλωμα ο χρόνος
Από Γολγοθά σε Γολγοθά
τέλος δεν έχει ετούτη η ανάβαση
Τέλος δεν έχει η πέτρα…

Φυσάει στους ανέμους η φωνή
Μα ο κόσμος δεν γυρίζει



Κέδρος

Είναι που λιώσαμε όλο μας το μολύβι
να φτειάξουμε ένα άγαλμα να λέει για τη φωτιά
Ούτε μια σφαίρα δεν κρατήσαμε


να ρίξουμε στον θάνατο

[...]


Πικροδάφνη

Πυκνή σαν πίσσα η προδοσία
και η ελπίδα μαύρο βότσαλο πίσω πολύ ριγμένο
για τελευταίο χνάρι πριν χαθούμε
Μονάχα η ερώτηση τυφλή να κουλουριάζεται
-Τι; Ποιος; Γιατί; Μας έκλεψε τα μάτια;
Και τώρα ποιος;
Την όραση πάλι θα μας διδάξει;

Κι ούτε που ξέρω γιατί έζησα
ανάμεσα σε τόσες βέβηλες ζωές
όλα βουβά κι αδιάφορα
να σταματούν για εφημερίδα στο απέναντι περίπτερο
κι ούτε μια καλημέρα πια
κύκλους στα πρωινά νερά να λουλουδίζει
μόνο των λουομένων πλαστικά τα μάτια

Και η ερώτηση να κουλουριάζεται
φίδι στους θάμνους -Τι; Ποιος; Γιατί;
Και τώρα ποιος;
Την όραση πάλι θα μας διδάξει;

Σε κάθε σάλεμά της
νεκρός
να πέφτει στα νερά ένας γλάρος


Φεγγαρόδεντρο

Ζωές παράφορα ερωτευμένες με τον χρόνο τους
ακόρεστα πορεύονται από διακόρευση σε παρθενία
Ένα κουκούτσι αλήθειας στον αφαλό τους καρφωμένο
ζητάει να φυτρώσει.
Μη νικιέσαι.

Μες στις λευκές ερήμους
που ημερεύουν τα οστά των ημερών
μη κρύβεσαι.
Άνοιξε βλέμμα στο σκοτάδι.

Πάλι βροχή μετάλαβε τα αισθήματά σου.
Σάρκα αχνιστή κι ευωδιαστή σαν άρτος
Μα ναι. Πάλι και πάλι.

Αφού αυτός ο νόμος.
Πρέπει να ζήσεις
για ν’ αξιωθείς τον θάνατό σου.

15 σχόλια:

giorgos_st είπε...

Λοιπόν σε μένα αρέσει η πικροδάφνη είναι που ρωτάει επίμονα ίσως γι'αυτό.

Λορελάη είπε...

Κι ο Κέδρος ρωτάει Γιώργο μου, ή μάλλον αναρωτιέται, σ' όλο το βιβλίο. Και όλοι οι "ήρωες". Μήπως αυτό δεν είναι τελικά ο άνθρωπος; Μια ερώτηση. που όλο του φεύγει η απάντηση μέσ' απ' τα χέρια...
Και μήπως τελικά Γνώση είναι αυτή η επίγνωση;...

Θερσίτης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Θερσίτης είπε...

Γιώργο, μια ρήση από το Αρμυρίκι για σένα. Στο τέλος θέλω να μας πεις τι αντιπροσωπεύει.

Άνθρωποι της πληγής
Σαββατογεννημένοι στο κόκκινο
Ρίχνουν τα μάτια τους ζαριά
Να κυλιστούν στο χάος

Από παιχνίδια έγιναν οι μέρες
Πεσσούς και σβούρες
Πάρτα όλα - βάλτα όλα
Ποτέ κανείς δεν κέρδισε

Κι εσύ
Μήτε παιδί μήτε αιώνας

gyristroula2 είπε...

"πρέπει να ζήσεις για να αξιωθείς το θάνατό σου"
Ο ανελέητος και ελεήμων μαζί νόμος, ας μας οδηγεί, ομόπτεροί μου συνταξιδιώτες, στα δύσκολα περάσματα.

zero είπε...

Ναι, εξαιρετικο ποστ.
Μπραβο σου.

Λορελάη είπε...

Θερσίτη διάλεξες το πιο αγαπημένο μου!... ομοψυχούμε κυριολεκτικά.
Ευχαριστώ διπλά...

Γυριστρούλα, όπως ακριβώς το λες: "ανελέητος και ελεήμων μαζί" νόμος.
Ευχαριστώ θερμά για την ανάγνωση συνοδοιπόρισσα.

Zero, ευχαριστώ πολύ. Και καλωσόρισες.

meril είπε...

Mπαίνω βγαίνω και σιωπηλή απομένω
Τι να πω; Ειπώθηκαν καλύτερα απ' ότι θα μπορούσα (ήδη θα καταλάβατε πως δυσκολεύομαι στο σχολιασμό)και προσυπογράφω το σχόλιο της Γυριστρούλας
Να σαι καλά λορελάη. Μας κερνάς ακριβά

giorgos_st είπε...

Θερσίτη, έμας,και την "κατάρα" που κουβαλάμε,αλλά έχω μιά δυσκολία έμφυτη να βάζω και τον εαυτό μου αλλά και τους φίλους μου στα ψηλά ράφια δεν μπορώ ζαλίζομαι...

Λορελάη είπε...

Μέριλ μου, για σένα κυρίως τόβαλα. Είπαμε, όταν πέφτει ο ένας, βάζει πλάτη ο άλλος. Κράτα με να σε κρατώ ν' ανεβούμε το βουνό. Κι είναι πολύ ανηφόρα να πάρει η ευχή...

Γιώργο, δεν είναι από το ύψος που ζαλίζεσαι, από τη... ρουλέτα είναι...

gyristroula2 είπε...

Ξέρουμε, giorgo, μας βάζεις λίγο πιο χαμηλά, για να μας έχεις πρόχειρους για την ποτίστρα!

giorgos_st είπε...

Λορελάη δεν είμαστε στο Λας Βέγκας στην Αλαμπάμα είμαστε
Gyristroula μακάρι η μοναδική "υποτίμηση" που θα συναντήσετε να είναι η δική μου,όσο για την ποτίστρα εκεί πάνε από εκσφενδονισμό τα θύματα, δεν θυμάσε στο Λουκι Λουκ

Λορελάη είπε...

Γιώργο τη ρουλέτα του στίχου εννοούσα, αλλά εσένα το μυαλό σου στο... σαλούν...

Mariela είπε...

Εξαιρετικό!!!
Να πω ότι γέμισα φως και μουσική, χίλιες εικόνες πίσω από τις λέξεις? Να πω πως θάθελα να πιάσω τα χαρτιά και τα πινέλα μου? (Αν μου επιτρέπεται φυσικά...)
Αλήθεια, ποιός θα μας διδάξει άραγε την 'οραση? ποιός θ'ανοίξει επιτέλους τα παράθυρα της ψυχής μας??

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου καλωσόρισες στο... μπλογκόσπιτό μου. Ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια! (μακάρι, μακάρι, να πιάσεις τα χαρτιά και τα πινέλα σου... Γι' αυτό είμαστε εδώ, για να εμπνέουμε ο ένας τον άλλον... και ν' ανοίγουμε την... όρασή μας... :))
φιλιά πολλά