"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Αλιεύοντας

Η Ποίηση είναι πάνω από εμένα, εσένα, τον καθένα από ‘μας. Η Ποίηση είναι η ανθρώπινη φωνή, στην καρδιά του χρόνου. Αρθρώνεται από εμένα ή εσένα, αλλά δεν ανήκει σε κανέναν μας. Ανήκει σε όλους μας.
Αυτός ο χώρος δεν θέλω να είναι ένας χώρος όπου θα κοινοποιώ μόνο τους δικούς μου στίχους. Αγαπώ την Ποίηση πιο πολύ από τον εαυτό μου. Ή μάλλον όχι. Επειδή αγαπώ τον εαυτό μου, αγαπώ την Ποίηση. Γιατί ποιος μπορεί να είναι ο εαυτός μου, χωρίς τον ποιητικό τόπο. Χωρίς την ποιητική συνθήκη. Μιλώ για την Ποίηση, αλλά στο μυαλό μου έχω την Τέχνη. Κι ακόμη πιο πέρα. Στην συνείδησή μου η Ποίηση είναι ταυτισμένη με την ποιητική σύλληψη του Κόσμου. Γιατί η Ποίηση δεν είναι λόγια στο χαρτί. Είναι τρόπος ύπαρξης. Ματιάς. Σχέσης. Είναι γνώση. Μια άλλης τάξης διαμεσολάβηση της εμπειρίας. Γεννιέται από το βλέμμα μας. Και μέσα από το βλέμμα μας ξαναγεννάει τον κόσμο. Το πάθος, η έμπνευση, ο έρωτας, ο υπαρξιακός τρόμος, είναι όροι ποιητικοί. Όπως κι αν εκφράζονται, όπου κι αν απευθύνονται. Ο ποιητικός λόγος δεν είναι, δεν μπορεί να είναι μοναχικός. Αφότου κατατεθεί αποτελεί τόπο χωρίς φράχτες. Προσβάσιμο από όποιον έχει ανάγκη να πιει από το νεράκι του –που μπορεί να είναι και νερό που καίει, έτερον εκάτερον. Του ποιήματος μετέχει ο αναγνώστης ισότιμα με τον ποιητή, στον βαθμό φυσικά που ο τελευταίος κατορθώνει να μετουσιώσει το βίωμά του σε παλμό. Και να εισχωρήσει στην φλέβα. Ναι. Η Ποίηση είναι ενέσιμο υλικό. Που ρέει ενδοφλέβια. Που μας κάνει -αν προσφέρουμε τον καρπό μας- αδελφοποιτούς.
Είναι γι’ αυτό που σ’ αυτό το μπλογκ δεν βάζω μόνο δικά μου ποιήματα, αλλά ό,τι με συγκινεί. Ό,τι με τρέφει και με κρατάει ζωντανή. Εγκαινιάζω σήμερα μια καινούρια ετικέτα, με τίτλο «αλιεύοντας», όπου θα φιλοξενώ τον λόγο άγνωστων και όχι καταξιωμένων ποιητών, που ανακαλύπτω είτε στο διαδίκτυο είτε σε έντυπη μορφή. Γιατί η Ποίηση δεν είναι σε καμμία περίπτωση, μικρόψυχη και ιδιοτελής. Όσο περισσότερο κοινωνείται, τόσο περισσότερο μετουσιώνεται σε σάρκα και αίμα του θαύματος που όλοι προσδοκούμε.
Μοναδικό κριτήριο, το διευκρινίζω προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η δική μου συγκίνηση. Δεν διεκδικώ ούτε στο ελάχιστο ρόλο κριτικού. Θα βάζω απλά, απλούστατα, ό,τι βρίσκει τον τρόπο να μου μεταδώσει την μυστική του ταραχή.
(μια που, ξέχασα να πω, κάθε ποίημα είναι ένα κρυφό ερώτημα που ψάχνει την διατύπωσή του…)
Ελπίζοντας να μεταλάβετε την ανάσα του.
Επειδή η αγωνία είναι ίσως η πρώτη ύλη τού μαζί. Και του ιερού.


Το πρώτο ποίημα αυτής της σειράς είναι του Δημοσθένη Μιχαλακόπουλου (από την σελίδα του ζώνη του Ωρίωνα).


το χέρι

Απέναντι από το κρεβάτι μου
ο Λευκάτας.
η μετέωρη σκέψη μου άσπρος, κάτασπρος βράχος, στη
θάλασσα που πλημμυρίζει το δωμάτιο, και βασανίζεται από τα διαδοχικά
κύματα των φουρτουνιασμένων ωρών. Κι ακούγονται φθόγγοι
ελληνικοί καθώς αφρίζει το πέλαγο.

Τις αυγές
η Σαπφώ βάφει το Ιόνιο με το αίμα της
για να ξημερωθώ
πεσμένος μπρούμυτα στο παγωμένο πάτωμα,

και το απλωμένο χέρι μου, σαν σε προσπάθεια να προλάβει να κλείσει στη
χούφτα του την άμμο απ’ την κλεψύδρα όλων των αιώνων,
έχει
τα σημάδια που του άφησε αυτό που δεν πρόφτασε να κρατήσει.
(το έργο είναι του Duane Keiser)

13 σχόλια:

gyristroula2 είπε...

Το σεντούκι των θησαυρών σου είναι ανεξάντλητο, λορελάη. Είτε μιλάς για ποίηση είτε γράφεις είτε διαβάζεις άλλους ποιητές μας ξανασυστήνεις την Ποίηση από την αρχή. Ευχαριστούμε.

Θερσίτης είπε...

Έδωσες με τον πληρέστερο τρόπο τον Καταστατικό Χάρτη της πολιτείας της Ποίησης με το εισαγωγικό σου σημείωμα. Και το ποίημα που επέλεξες δίνει κι αυτό το δυσεύρετο αλλά αιώνιο νόημα της τέχνης που σε λίγους έρχεται και πιο λίγοι ακόμη μπορούν να το αδράξουν και να το ψαύσουν για δευτερόλεπτα στα χέρια τους. Γιατί η φλόγα του καίει και εξαϋλώνει την ύλη αφήνοντας μόνο το σκληρό πυρήνα της Ύπαρξης.

meril είπε...

Γιατί η εικόνα; Πολύ μου μίλησε....

Λορελάη όμορφη που ναι η μέρα με μια μπουκιά ψωμί και μια γουλιά απ' το νάμα που κερνάς....

Λορελάη είπε...

Γυριστρούλα μου, της Ποίησης το σεντούκι είναι ανεξάντλητο, όχι το δικό μου.
φιλιά και καλή ξεκούραση :)

Θερσίτη μου, ναι, διάλεξα αυτό το ποίημα γαι αρχή, γιατί εκτός του ότι το βρίσκω πραγματικά πολύ αξιόλογο, ψαύει το ίδιο το ερώτημα της Ποίησης και της αγωνίας της δημιουργίας.

Μέριλ μου, υποθέτω για τον ιδιο λόγο που την διάλεξα κι εγώ: γιατί ξέρεις από πρώτο χέρι ότι η Ποίηση είναι νερό και ψωμί. Καθημερινή και πολύτιμη τροφή.

Mariela είπε...

Καλημέρα!
Τι ωραία που τα λες...
Ναι, πρέπει να μοιράζεται η Γνώση και το Αίσθημα! Εξ'άλλου είναι και τα μόνα μας "πυρομαχικά"!!
Το τελευταίο κομμάτι του ποιήματος συγκλονιστικό!! διαπέρασε σαν ρεύμα την ψυχή μου!

gina είπε...

Υπάρχει κάτι πολύ Τρυφερό εδώ πέρα...
καλό ταξίδι λοιπόν...πάνω στη νέα σου σειρά...

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου, χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα...
καλό σου βράδυ

Gina, καλωσόρισες στην... τρυφερή μας παρέα! :)
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τα καλά λόγια. Να μας ξανάρθεις.

Ανώνυμος είπε...

μετά από το σχόλιο του Θερσίτη ότι και να πω......αλλά θα το πω! :)

εγώ με μια φωτογραφική μηχανή ψάχνω για τις ομορφιές που προσπερνάμε αδιάφορα κι εσύ ψάχνεις για τους ανώνυμους ποιητές, θαυμάσια! υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλ΄αυτά, νομίζω......πως είναι η αγάπη!

Καλό σου βράδυ και όνειρα πολύχρωμα (ή ασπρόμαυρα γεμάτα γοητεία :)

giorgos_st είπε...

Καλά λες Λορελάη δεν είναι λόγια στο χαρτί, είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι ο τρόπος που κάποιος βιώνει το περιβάλλον και τους ανθρώπους του, δεν είναι τυχαίο που η ποίηση είναι ο πιο παλιός τρόπος έκφρασης που χρησιμοποιήθηκε για να δοξάσει, να υμνήσει, να ιστορήσει να κάνει τελικά τα πάντα.

Λορελάη είπε...

Όπως το λες Ηλιογράφε, είναι η αγάπη. Γιατί η αγάπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανταλλαγή γλυκερών αβροτήτων. Είναι ν' ανοίγεις μάτια και χέρια χωρίς υπολογισμούς, σε ό,τι αυθεντικό συναντάς.

Ακριβώς Γιώργο μου, ακριβώς!

Ανώνυμος είπε...

Θρύμματα κήπου
Στ' ανοιχτό δωμάτιο
Και μυρωδιά λιωμένων στα-
Φυλιών πριν την αγάπη
Πως μεγαλώσαν τόσο
Οι άνθρωποι και πέταξαν
Λευκό ανθάκι!
Σ' ενός πιο ύπνου τ' άπατα
Πολύχρωμες πετούν
Κροτίδες στο
Σκοτάδι.

Ι. Ηλιοπούλου
_______________

whisper

Λορελάη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Λορελάη είπε...

Ευχαριστώ πολύ whisper. Οι στίχοι της Ιουλίτας Ηλιοπούλου με τιμούν.
Καλωσόρισες.