Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Των παθών
Υποθηκεύσαμε ζωές
σ’ ενός ονείρου το απόβραδο
με όλων των χρωμάτων τις εκρήξεις να μας καίνε
Είναι που άδικος Θεός
στην λασπερή μας από κλάμα νεογέννητο
άγραφη σάρκα έσπειρε ψέμα
πως τάχα όλα παίζονται
για μιαν Ελένη.
Ριζώσαμε, βλαστήσαμε
κι απλώσαμε κλαδιά
εκείνη
την μυστική Ελένη ψάχνοντας
Άδεια πουκάμισα
σκάλωσαν στα κλαδιά μας
πόλεμοι κι αλμυρά ταξίδια
έκαψαν τα φύλλα μας
κι όσο το βράδυ πλησιάζει
μάλλον με σκιάχτρα μοιάζουμε
παρά μ’ ανθούς Ελένης
Είναι που δεν προσέξαμε
‘κείνο το «έτσι, για το τίποτα»
που ο δαιμόνιος Θεός μάς χάρισε
σ’ εμάς τους εκλεκτούς της θλίψης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
20 σχόλια:
λίγοι (και καλά κάνουν)
τολμούν τον πληθυντικό
εσύ έχεις θάρρος
και δύναμη.
με εκτίμηση
με γοήτευσε το ποίημά σας,
"μόνο οι θλιμμένοι γνωρίζουν τον εαυτό τους"
καλημέρα
Μερικές φορές δεν βρίσκω τα λόγια
να περιγράψω το συνάισθημα! Το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως η κάθε λέξη έπεφτε σταγόνα σαν βάλσαμο ψυχής!!
Καλό Πάσχα γλυκειά μου, σήμερα φεύγεις?
Aχ, βρε Αγγέλα....
Τάχα λοιπόν για μιαν Ελένη....
Τάχα....
Μα και τότε που ήμασταν (αν ήμασταν) ανθοί Ελένης μήπως το ξέραμε? έχουμε μερτικό στο άδικο!
Υπέροχο και το ποίημα και η ιδέα.
Μην το λες. Για ένα πουκάμισο αδειανό μια Τροία ολόκληρη δική μας. Πολλοί θα την ήθελαν αυτή την πόλη, εκλεκτή μου.
Σας ευχαριστώ όλους για τους πολύ ενδιαφέροντες σχολιασμούς.
Η σύνδεση εδώ πολύ δύσκολα μου κάνει τα χατήρια... δεν μπορώ να είμαι κοντά σας όσο θα ήθελα.
Να είστε καλά και μη ξεχνάτε να... υποκύπτετε στα πάθη σας! :):):)
μ' αρέσουν και τσαλακωμένα και ατσαλάκωτα τα λόγια σου.. το σιδερώνω από τη μια, το σιδερώνω από την άλλη.. Όπως κι αν φορέσω το ποίημα σου μου ταιριάζει.. και κάθε φορά που το φορώ είναι διαφορετική.. μόνο που σε κάθε πρόβα κάποιο κουμπί με πνίγει και δεν το βρίσκω..
μα πόσο δίκιο είχε ο άδικος Θεός τελικά..
Μέριλ ευχαριστώ πάρα πολύ για την ανάρτηση στον Ερωδιό!
φιλιά
Λες αλαφροίσκιωτε να ήξερε τελικά τι έκανε;...
αχ πόσο τα έχω νιώσει να με καίει η έκρηξη των χρωμάτων κάτι πρωινά που όλα παίζονταν...κι όλα σκαλώναν σε μυστικά κλαδιά...μου άρεσε πολύ το ποίημά σου....
'κείνο το "έτσι, για το τίποτα" του δαίμονα θεού,
ας έχουμε από πάνω
να μας προστατεύει,
κι ίσως ξαναμυρίσουμε
τα τριαντάφυλλα
που γέμισαν τους κήπους μας...
να περνάς καλά!
Επίκαιρο και ζεστό ποίημα. Για όλους εμάς ζωντανό φάρμακο.
Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα και καλωσόρισες!
καλές γιορτές!:)
Έχεις δίκιο Τζίνα μου, αυτό το "έτσι, για το τίποτα" είναι η φτερουγα μας... και με τους δύο τρόπους...
κι εσύ να περάσεις καλά :)
Θερσίτη μου καλέ, ευχαριστώ... και κοίτα να ξεκουραστείς λιγάκι.
καλό Πάσχα!
Ναι, οι εκλεκτοί της θλίψης αποδεικνυόμαστε μέσα σε ένα περιβάλλον μάλλον ιλαρότητας και κουφότητας. Μήπως έχουμε τελικά εμείς λαθέψει και οι πολλοί δικαιώνονται, λορελάη;
Αν μέτρο του καλού, Θερσίτη μου, είναι η αντίληψη των πολλών, ναι. Όμως στην εποχή της μαζικής -και όχι αθηναϊκής- δημοκρατίας, εγώ -δυστυχώς ή ευτυχώς- μετακινούμαι όλο και περισσότερο προς τον Πλάτωνα...
Ας σκεφτούμε λέω, αν η ποιότητα μεταφράζεται σε ποσότητα... Πόσα καντάρια ή μέτρα ή νούμερα της AGB -αλήθεια- είναι η ομορφιά; ή το μεράκι; ή η αλήθεια; ή ο έρωτας;... Μήπως στις μέρες μας το κρίσιμο είναι να στραφούμε ακριβώς ενάντια στις μετρήσεις και στις πανταχού παρούσες ποσοτικές αξιολογήσεις;
(βαριά κουβέντα άνοιξες φίλε, και δεν ξέρω αν μπορώ να ανταποκριθώ από την... σπηλιά μου... πού είσαι διακονιάρη;;; :)))
Ένας παλιός μου ...δάσκαλος έλεγε πως σκοπός μας πρέπει να είναι η μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα, την οποία ενέχει δυνάμει.
Νομίζω πως δεν πρέπει να παραιτούμαστε από αυτήν την προσπάθεια. Καλή Ανάσταση των ονείρων μας μας, Αγγέλα!
Αυτό που λες Θερσίτη μου, είναι μια μαρξιστική αντίληψη που κάποτε συμμεριζόμουν κι εγώ. Η ποσοτική αλλαγή που γίνεται ποιοτική. Δεν είναι άλλο από αυτό που λέμε "αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι". Όμως αυτή η σκέψη είναι λάθος, γιατί εδώ η ποσότητα δεν αλλάζει σε ποιότητα. Ο καρπός είναι καρπός από την αρχή μέχρι το τέλος. Άγουρος μεν στην αρχή, ώριμος κατόπιν, καρπός ωστόσο πάντα. Σε πολλές ποιότητες υπάρχουν τέτοιες ποσοτικές διαβαθμίσεις, που όμως δεν σημαίνουν μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα. Υπάρχουν ωστόσο θεμελιώδεις "ουσίες" που δεν υπόκεινται στον κανόνα της βιολογικής ή κοινωνικής εξέλιξης, αλλά τον επικαθορίζουν. Π.χ. ποιο λίγο + λίγο +λίγο κάνει τον έρωτα; Ο έρωτας ή υπάρχει και είναι ολόκληρος και αυτ-ούσιος ή δεν υπάρχει. τα άλλα είναι "νομίζω πως είμαι ερωτευμένος/η" που σημαίνει: μην το ψάχνεις, δεν είσαι! Ούτε θα γίνεις σιγά-σιγά.
Και η περίπτωση του με ένα τούβλο + ένα τούβλο κοκ φτιάχνω σπίτι, δεν σημαίνει ότι τα πολλά τούβλα είναι σπίτι, γιατί τα πολλά τούβλα μπορούν κάλλιστα να είναι ένας σωρός από τούβλα. Η ποιότητα σπίτι προϋποθέτει πολλά τούβλα, σχεδιασμό, τεχνική του χτίζειν κλπ. Διαφορετικές ποιότητες δηλαδή, συναρμοσμένες με κατάλληλο τρόπο, για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα, που είναι μια άλ΄λη ποιότητα. Το ίδιο ισχύει για το έργο το δικό σου στη τάξη, που μάλλον είχες στο μυαλό σου, έργο πολύ πιο δύσκολο από την μαρξιστική απλοϊκότητα, του μικρές ποσότητες αθροισμένες κάνουν την ποιότητα. Αμ, αν ήταν έτσι απλά τα πράγματα, θα τόκαναν όλοι... έλα όμως που δεν είναι...
Αλλά κοίτα πού έφτασε η κουβέντα!!! :)))
Επειδή όμως στην... ουσία συμφωνούμε και το ξέρουμε κι οι δυο πολύ καλά, γι' αυτό, ΝΑΙ:
Καλή Ανάσταση των ονείρων μας, καλέ μου Θερσίτη!!! :)
πως τάχα όλα παίζονται
για μιαν Ελένη
με ένα χαμόγελο
και το μισό της δάκρυ
ερωτευμένη
πως ταχα όλα παίζονται
στο έδαφος
με δυο ανεμόσκαλες
κι εκρού τσιμέντα
οι ευτυχισμένοι...
Χαίρομαι που σε εντόπισα.
Dim Juanegro, τι ωραίο αυτό το διαδραστικό παιχνίδι!!! (μου έβαλες ιδέα τώρα, μήπως κάνω ανάρτηση με έναυσμα... να γράψουμε όλοι μαζί ένα ποίημα...)
Ευχαριστώ και καλωσόρισες!.
Δημοσίευση σχολίου