"Ποιητικά μόνον οικεί στ' αλήθεια ο άνθρωπος τη γης ετούτη" Martin Heidegger

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική (μέρος 4)

Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδιαίτερης σημειολογίας της ελληνικής γλώσσας είναι η λέξη «ωραίο», που στην νέα ελληνική έχει εκπέσει σε συνώνυμη με το όμορφο. Και εξηγώ αμέσως γιατί λέω «έχει εκπέσει». Ετυμολογική προέλευση του επιθέτου ωραίο, το ουσιαστικό «ώρα». Που σημαίνει πως ωραίο, κατά την αρχική του σημασία, είναι αυτό που συμβαίνει στην ώρα του. Δηλαδή αυτό που λαμβάνει χώρα στην κατάλληλη στιγμή, στο σωστό timing όπως θα έλεγε κάποιος άγγλος φίλος, επιστρατεύοντας ένα απαρέμφατο για να αποδώσει την αντίστοιχη έννοια. Αντίστοιχη, αλλά όχι όμοια. Γιατί το «timing», αν υιοθετήσουμε μια κυριολεκτική μετάφραση, σημαίνει «χρονικότητα». Δηλώνει δηλαδή τελείως ουδέτερα κάτι που έγινε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή (γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε για καλό και κακό timing), αλλά δεν παίρνει θέση επ’ αυτού. Αντίθετα η ελληνική λέξη τοποθετείται αξιολογικά ενώπιον αυτής της συνάντησης χρόνου και πράξης, αντικειμενικής συνθήκης και υποκειμενικής επιλογής κατάλληλης, αντίστοιχης με την συνθήκη, δράσης. Και την επιβραβεύει, εκφράζοντας τον θαυμασμό της. Το «ωραίο» λοιπόν δεν είναι ένα απλό συμβάν, αλλά παίρνει μια διάσταση φιλοσοφικής –ηθικής αυτή τη φορά- τάξης και πάλι. Η λέξη «ωραίο» δηλώνει ότι είναι ένα ευτυχές γεγονός, και ταυτόχρονα ένα «δέον γενέσθαι», τοποθετημένο σε περίοπτη θέση στην ιεράρχησή μας, και όχι ένα απλό γεγονός, το να αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο η συγκυρία. Και αναφωνεί όταν αυτό συμβαίνει: Ωραία! (στην επιρρηματική χρήση της λέξης μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι η διάκριση μεταξύ όμορφου-ωραίου επιβιώνει αμυδρά στο συλλογικό μας ασυνείδητο ως τις μέρες μας, παρά την φθορά που έχουν υποστεί οι αρκετά διαφορετικές αρχικές σημασίες τους, έχοντας εκπέσει στην απλή συνωνυμία τους, στην οποία αναφέρθηκα στην αρχή).


Ο κατάλογος τέτοιων εξαιρετικών φιλοσοφικής τάξης συλλήψεων, που ενσωματώνονται στα γλωσσικά σημεία – λέξεις της ελληνικής, αποτελώντας σκευή τους, είναι πάρα πολύ μακρύς.
Κλείνοντας θυμίζω μόνο σύντομα, μια ακόμη εκπληκτική κατά την γνώμη μου τέτοια σημασιοδότηση: την προέλευση της λέξης «ελευθερία» από το «ελεύσομαι» (= μέλλων του ρ. έρχομαι). Το ίδιο το σημαίνον και πάλι μας υποδεικνύει ότι η ελευθερία είναι πάντα «ερχόμενη». Άρα μια ευχή, επιθυμία, στόχος. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο και εκ των προτέρων περιγράψιμο, αλλά κάποιος, ο εκάστοτε, πόθος μας. Ένα ποθούμενο μέλλον, το οποίο ίσως δεν κατορθώσει καν να γίνει ένα χειροπιαστό παρόν. Άλλωστε πραγματική και απόλυτη ελευθερία μπορεί να υπάρξει μόνο αν κανείς απαλλαγεί από τα δεσμά της ύλης και της φθοράς. Δηλαδή ποτέ. Είναι όμως αναγκαίος ο πόθος της, γιατί αποτελεί κίνητρο δράσης, κινητήρια δύναμη, προς μια κατεύθυνση συνυφασμένη με την φύση του ανθρώπου. Προς την συνεχή του άνοδο και απαλλαγή από τα όποια δεσμά, προς μια όσο γίνεται μεγαλύτερη προσέγγιση ενός αισθήματος έστω και οιονεί ελευθερίας, δηλαδή υπέρβασης των όρων και των ορίων που οι νόμοι είτε του ανθρώπου είτε της φύσης θέτουν. Και αν μεν τα δεσμά είναι κοινωνικής τάξης (δουλεία, αδικία κ.λ.π.) τον προτρέπει να τα ανατρέψει, αν δε είναι οι απαρέγκλιτοι νόμοι της φύσης (επιβίωση, θάνατος) τον προτρέπει να τα υπερβεί με τα άλλα μέσα που μόνο ο άνθρωπος διαθέτει: έμπνευση, φαντασία, τέχνη, έρωτα. Η μεγάλη αξία της σημασίας που η λέξη κλείνει στην αγκαλιά της, είναι ότι χωρίς την ευλογία της αειφόρου αυτής θεάς, που μας εμφορεί με την διαρκή επιθυμία να πορευόμαστε προς ένα μέλλον -έστω και ανέφικτο-, απαλλαγμένο από κάθε περιορισμό, δρασκελίζοντας όλα τα εμπόδια, ακόμη και αυτά που μας υπερβαίνουν, οι άνθρωποι δεν θα διαφέραμε σε τίποτα από τα άλλα ζώα του πλανήτη. Η νόηση μάς κάνει απλώς ικανότερους στον αγώνα της επιβίωσης, δεν αρκεί όμως για να μας διαφοροποιήσει υπαρκτικά από τους άλλους συγκατοίκους μας επί γης.
Εδώ, όπως και σε όλα τα προηγούμενα παραδείγματα, αλλά και σε πάμπολλα άλλα, η ελληνική γλώσσα μετατρέπεται σε μια πανέξυπνη, γηραιά κυρία, που μας ψιθυρίζει στ’ αυτί με τρυφερό χαμόγελο και ίσως ένα ίχνος θλίψης, μια μεγάλη αλήθεια.
Εναπόκειται σ’ εμάς, που έχουμε την τύχη να είμαστε οι πρώτοι και κατ’ εξοχήν αποδέκτες τής «μυστικής» φωνής της, να ακούσουμε προσεκτικά τα λόγια της, και να γίνουμε σοφότεροι. Που ίσως σημαίνει: ομορφότεροι και ωραιότεροι! (μακάρι και πιο, όλο και πιο,… ελεύθεροι! )

25 σχόλια:

meril είπε...

Α, Λορελάη.....
Ευτυχής! Που σε διαβάζω και ναι δε θα προσθέσω ούτε λέξη. Μόνο πως προσυπογράφω την τελευταία σου παράγραφο

Καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

θα μ΄ενδιέφερε να διαβάσω περισσότερα για τη σημασία των λέξεων, (κακά τα ψέματα πολλές φορές "πιπιλάω" τις λέξεις χωρίς να γνωρίζω το πραγματικό τους νόημα), εάν μου έδινες τους τίτλους κάποιων βιβλίων.........ίσως και να γινόμουν πραγματικός φωτογράφος! :)

gyristroula2 είπε...

λορελάη, η ματιά σου πάνω στη γλώσσα συνιστά ποιητικό γεγονός. Ποτέ δεν είχα σκεφθεί τη λέξη ελευθερία με τέτοια διάσταση. Για μας τους πεζούς φιλολόγους ελεύθερος (από κει προέρχεται η ελευθερία) είναι το αντίθετο του δούλος, είναι αυτός που μπορεί να πάει (ελεύθω>ελεύσομαι) όπου θέλει σε αντίθεση με το δούλο. Αν και αμφισβητείται και αυτή η ετυμολογία.
Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και τα στραβά που κουβαλάει η γλώσσα στο πέρασμα του χρόνου, τις ξεπερασμένες, στερεότυπες αντιλήψεις πχ ανδρείος (μια ιδιότητα μόνο για άνδρες) ή η εξέλιξη της λέξης καλός. Ο καλός (ωραίος) ταυτίζεται σημασιολογικά με τον αγαθό, λες και η ομορφιά είναι ταυτόσημη με την αρετή. Ακόμα και το ωραίος έχει μια χροιά λιγάκι...ρατσιστική αφού σημαίνει και τον νέο σε ηλικία.

Λορελάη είπε...

Ευχαριστώ Μέριλ μου, ευχαριστώ. Ελπίζω να αποζημιώθηκες για την... υπομονή σου! :))

Ηλιογράφε μου, εγώ δεν ξέρω κάτι ειδικά, στα λεξικά ψάχνω, όταν θέλω να βρω κάτι. Αν ψάξεις όμως θα βρεις πιστεύω.

Γυριστρούλα μου, πιστεύω πως η ίδια η γλώσσα έχει μέσα της ποίηση, γιατί συχνά κρύβει πολύτιμες πολυσημίες . Το ότι η ελευθερία προέρχεται από το ελεύσομαι υποστηρίζεται σοβαρά και μάλλον τείνει να γίνει η κρατούσα άποψη. Δεν ήθελα να το κάνω τόσο... επιστημονικό το κείμενο, γι' αυτό δεντο ανέλυσα τόσο το ζήτημα. Απ' την άλλη και ο ελεύθερος προέρχεται από το ελεύθω=έρχομαι οπότε ούτως ή άλλως η ελευθερία είναι "ερχόμενη". στα ίδια δηλαδή καταλήγομε ούτως ή άλλως. Εξ άλλου, όντως πιθανολογείται ότι η πρώτη χρήση της λέξης αφορούσε τον ελεύθερο πολίτη σε αντιδιαστολή με τον δούλο, αλλά υπάρχουν κι άλλες χρήσεις που νομίζω θέττουν υπό αμφισβήτηση αυτή την άποψη, όπως το "ελεύθερος φόβου, πημάτων, φόνου" στον Αισχύλο ή το ότι αναφέρεται για τον πεζό λόγο ως "ελεύθερος ποδός λόγος", κλπ. σημασίες δλδ. τελείως διαφορετικές. Φοβάμαι, για να κάνω επ' ευκαιρία μια γενικότερη παρατήρηση, ότι η επιστήμη της γλωσσολογίας δεν έχει αναπτυχθεί όσο θάπρεπε ακόμη στην Ελλάδα (γι' αυτό αναφερόμαστε ακόμη μόνο στον Μπαμπινιώτη και στον... Χατζιδάκι!), αν και θα έπρεπε να είναι από τις πιο ανεπτυγμενες επιστήμες, γι' αυτό και δεν έχουν γίνει αρκετές μελέτες πάνω σε ειδικά θέματα.
Όσο για τα "στραβά" που λες, κάποια όπως το ανδρείος, είναι προφανές ότι οφείλονται σε ιστορικούςλόγους (ο πόλεμος εκείνη την εποχή απαιτούσε ανδρεία, δεν γινόταν με κουμπιά όπως σημερα...:)
Για τον συσχετισμό όμως του κάλλους με το καλό, πιστεύω ότι πρέπει να σκεφτούμε λίγο παραπάνω, λαμβάνοντας υπόψη την σημασία που έδιναν στην ομορφιά, σημασία που θεωρώ κρίσιμη, γι' αυτό και μίλησα αναλυτικά γι' αυτήν, και τον τρόπο με τον οποίο συναρτάται η αισθητική με την ηθική γενικότερα στην αρχαία σκέψη -προβληματική που σημειωτέον επανέρχεται σθεναρά στη νεότερη φιλοσοφική σκέψη-
Τέλος για το ωραίος, ε, ο νέος είναι ωραίος! πώς να το κάνουμε; :))) Μπορεί όμως να μην είναι... όμορφος, και μάλλον δεν θα είναι, γιατί η "ευμορφία" απαιτεί... επίπονη και μακρόχρονη προσπάθεια... :))
φιλιά και την καλημέρα μου

Βραχονησίδα είπε...

Σημερα που διαβασα και το τέταρτο μέρος άκουσα για πρώτη φορά στ'αλήθεια το "θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία".Ακούω ακόμη τη μουσίκή των ρω και των λαμδα.Ευχαριστώ για το ποιητικό σου κειμενο που πλούτισε τη μέρα μου.

Λορελάη είπε...

"... και αν έπεσεν ο πτερωθείς κι επνίγη θαλασσωμένος, αφ' υψηλά όμως έπεσεν και απέθανεν ελεύθερος"
πολλά πολλά ευχαριστώ Βραχονησίδα για την ποιητική συμμετοχή σου... :):):)

Ο Αλχημιστης είπε...

Γεια σας και απο εμενα...Σχετικα με την ελληνικη γλωσσα ακουω και διαβαζω αυτα που γραφονται κατα καιρους...Και αντιλαμβανοναι τον πλουτο της ο οποιος ειναι εμφανης και στην εποχη μας. Ωστοσο, δεν μπορεσα ποτε να βρω κατι σημαντικο στις λεξεις....σε αντιθεση με τα ποιηματα βεβαια. Παντα αντιμετωπιζα τις λεξεις ως ενα εργαλειο για να επικοινωνω. Αν γνωριζω την σημασια τους τοτε μπορω να επικοινωνησω αποτελεσματικα. Δεν ξερω αν αυτη η σταση προερχεται απο την θητεια μου σε εναν κλαδο που δεν ειναι φιλολογικος αλλα πιο πραγματιστικος. Αλλα παντα νομιζω οτι η γλωσσα ειναυ δυναμικη και οι σημασιες της αλλαζουν. Αν ειμαστε κολλημενοι στο παρελθον πως θα την εξελιξουμε και θα της δωσουμε το νοημα που απαιτει καθε εποχη?

Λορελάη είπε...

Καλωσόρισες quantum chemist :)
Νομίζω ότι στην ερώτησή σου υπάρχει και η απάντηση. Οι λέξεις φυσικά και είναι εργαλεία για να επικοινωνούμε. Αλλά αυτά που θέλουμε να "επικοινωνήσουμε" είναι πολλών κατηγοριών πράγματα. Από την διεκπεραίωση πρακτικών θεμάτων, μέχρι συναισθήματα και δημιουργήματα της φαντασίας. Αντίστοιχη είναι και η χρήση της γλώσσας. Αλλιώς "λειτουργεί" μια λέξη μέσα σε ένα ποίημα, αλλιώς όταν συνεννοείσαι για ένα ραντεβού. Αυτή η λειτουργία συχνά δεν οφείλεται μόνο στον τρόπο που σχετίζεται η λέξη με όσες την περιβάλλουν, αλλά και στην ίδια τη λέξη και την/τις σημασία/ες της. Γι' αυτό όσοι παιδευόμαστε μ' αυτές τις λειτουργίες ασχολούμαστε και με τις λέξεις. Αυτό που φτάνει σ' εσένα όταν διαβάζεις ένα ποίημα είναι το αποτέλεσμα, η "αισθητική συγκίνηση" που σου προκαλεί, το οποίο ίσως δεν μπορείς να εξηγήσεις. Όμως η μαγεία θέλει το μαγειρείο της για να... παρασκευαστεί. Πιστεύω όμως ότι η ποιητικότητα εισχωρεί και στον καθημερινό λόγο, χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνουμε όταν η γλώσσα είναι πλούσια. Όσο για το "κόλλημα" στο παρελθόν, το να ξέρεις το νοηματικό εύρος μιας λέξης δεν σημαίνει προσκόλληση, σημαίναι απλά γνώση. Και ίσα-ίσα όσο ευρύτερη η γνώση, η αντίληψη και η οπτική μας για τα πράγματα τόσο περισσότερο και καλύτερα εξελισσόμαστε. Βρίσκω πιο χρήσιμο από το να σβήνουμε, το να προσθέτουμε.
Ευχαριστώ για την εποικοδομητική συμμετοχή στην συζήτηση.

Mariela είπε...

Θα συμφωνήσω απολυτα και θα προσυπογράψω κι εγώ τον επιλογό σου!!
Ευτυχής που παρακολούθησα όλη αυτή τη σειρά για τη γλώσσα...
και θα προσθέσω κάτι που ήδη γνωρίζεις - μ' αρέσει πολύ η γραφή σου!!!

Ο Αλχημιστης είπε...

Εγω ευχαριστω που με δεχτηκες στην ομορφη παρεα! Ελπιζω να τα λεμε συχνα για τα διαφορα ενδιαφεροντα θεματα που συζητατε!!! Να εισαι καλα....

Λορελάη είπε...

Μαριέλα μου, όλων μας εδώ κάτι μας κάνει η "ελευθερία" ε;:))) Σαν κάτι μικρά φτεράκια, σαν ένα πετάρισμα, σαν ένα κάτιτις τελοσπάντων :))))
νάσαι καλά γλυκιά μου, εγώ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον

quantum, χαρά όλων μας οι καλοί φίλοι :) να μας ξανάρθεις :)

Ο Αλχημιστης είπε...

Μην ανησυχεις θα σας φορτωθω για τα καλα τωρα!! Αφου ηρθα θα βαρεθειτε να με βλεπετε!!

giorgos_st είπε...

Έμαθα πράγματα απ' το κείμενο αυτό,αλλά πολύ περισσότερο χάρηκα τη γραφή σου, πάντα γενναιόδωρα να μας μοιράζεις τα "ωραία"

Ο Αλχημιστης είπε...

Ωστοσο σκεφτομουν οτι τελικα η γλωσσα μερικες φορες ειναι τελειως αδυνατο να περιγραψει καποια συναισθηματα....

Λορελάη είπε...

Χαίρομαι Γιώργο, αν κάτι έδωσα... ό,τι μπορώ... φιλιά :)

Quantoum, η ποίηση ίσως;;;.....(η Ποίηση όμως εννοώ...) σου έχει τύχει να νιώσεις ότι κάποιοι στίχοι "λένε" ακριβώς κάτι που νιώθεις;

Ο Αλχημιστης είπε...

Ναι Λορελαη μου το εχω νιωσει μερικες φορες...Αλλα αυτο τυχαινει. Τυχαινει η σειρα των λεξεων στο ποιημα να ειναι τετοια ωστε αμεσως η καρδια σου αρχιζει και χτυπα πολυ εντονα. Ωστοσο δεν εχω και την καλυτερη σχεση με την ποιηση. Τα ποιηματα που εχω διαβασει εκτος σχολειου μετριουνται στα χερια του ενος χεριου. Και φυσικα δεν το κανω επειδη δεν μου αρεσει η ποιηση. Απλα δεν εχω τον χρονο να το κανω. Η εποχη, νιωθω, ειναι τοσο εντονη και γρηγορη, που το να διαβαζεις ποιηση και να ονειρευεσαι και να αναπολεις διαφορα εχει γινει πολυτελεια...

Λορελάη είπε...

Ίσως το διάβασμα γενικότερα έχει γίνει πολυτέλεια στις μέρες μας. Αλλά μήπως είναι περισσότερο ανάγκη απ' ό,τι άλλα που νομίζουμε ανάγκες;
πάντως η ποίηση δεν είναι αναγκαστικά γλυκερό βουλιαγμα σε αναπολήσεις... ίσα-ίσα που τώρα πια είναι συχνά βίαιη,κάτι σαν τίναγμα ηλεκτρικού ρεύματος, που όμως το έχουμε ανάγκη, για να ... ισιώσουμε :)) Αρκεί να βρεις τους στίχους που θα σου μιλήσουν, κι αυτό θέλει τον χρόνο του είναι αλήθεια...

Ο Αλχημιστης είπε...

Ναι καταλαβαινω τι λες. Εν πασει περιπτωση μπορει να φταιει και το σχολειο. Ξερεις οταν σε πιεζουν να κανεις κατι χωρις να σου δειχνουν τον λογο που το κανεις η εστω να σε βοηθησουν να αντλησεις χαρα απο αυτο που κανεις τοτε καταληγεις να το μισησεις.
Κατα μια εννοια αυτο που μου εχει μεινει απο την ποιηση και την πεζογραφια που καναμε στο σχολειο ειναι η ανεξηγητη και ιδιαιτερα εκνευριστικη προσπαθεια των καθηγητων να ερμηνευσουν το ποιημα γραμμη, γραμμη. Για ποιο λογο? Μηπως ο ποιητης μαζι με το ποιημα αφησε και ενα υπομνημα με τιτλο "Ερμηνεια του ποιηματος μου"? Ο καθενας απο ενα ποιημα αντιλαμβανεται οτι θελει. Αυητ δεν ειναι και η γοητεια της τεχνης? Δεν ειναι επιστημη που πρεπει να ειναι ακριβης. Ειναι τεχνη και ο καθενας νιωθει διαφορετικα για ενα ποιημα.Δεν καταλαβαινω αυτη την εμμονη στην ερμηνια....Και στο κατω κατω για ποιον λογο η ερμηνεια που υοθετει το σχολικο βιβλιο να ειναι καλυτερη απο οποιαδηποτε ερμηνεια δωσει καποιος αλλος?
Εχουμε καταφερει και το ακατορθωτο στην Ελλαδα...Να αναγουμε την ποιηση και πεζογραφια σε αλλο ενα μαθημα που πρεπει να το περασεις για να προβιβαστεις....Τι να πω....

Ο Αλχημιστης είπε...

Μια και μιλαμε για ποιηση δημοσιευω ενα κειμενο του Νομπελιστα φυσικου Richard P. Feynman σχετικα με την ποιηση και τους ποιητες. Θα ηθελα να ακουσα τα σχολια σας σε αυτα που λεει γιατι ειναι και μια δικη μου παγια ερωτηση αυτο που εκφραζει ο Feynman.


"Poets say science takes away from the beauty of the stars -- mere globs of
gas atoms. Nothing is "mere." I too can see the stars on a desert night,
and feel them. But do I see less or more? The vastness of the heavens
stretches my imagination -- stuck on this carousel my little eye can catch
one million year old light... What is the pattern, or the meaning, or the
why? It does not do harm to the mystery to know a little about it. For
far more marvelous is the truth than any artists of the past imagined! Why
do the poets of the present not speak of it? What men are poets who can
speak of Jupiter as if he were like a man, but if he is an immense spinning
sphere of methane and ammonia must be silent?"

Λορελάη είπε...

Απίστευτος είσαι!!! Ενώ ανέβαζα ανάρτηση, έκανες καινούριο σχόλιο!!! Μου αρέσει αυτή η κουβέντα και με παρασύρεις ευχάριστα. Υπολόγιζα να σου απαντήσω αύριο στα προηγούμενα, με πιο καθαρό μυαλό. Το να βάλεις τονFeynman στην κουβέντα είναι μια τροπή πολύ ενδιαφέρουσα. Αλλά θα σε παρακαλέσω να κάνεις μια μετάφραση, γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω σωστά και δνε θέλω να αδικήσω τον Feynman και την συζήτηση φυσικά
καληνύχτα προς το παρόν... :))

Ο Αλχημιστης είπε...

Καλημερα και απο εμενα. Λορελαη μου η μεταφραση του κειμενου του Feynman ειναι


Οι ποιητες λενε (υποστηριζουν) οτι η επιστημη αφαιρει την ομορφια απο τα αστερια--απλες σφαιρες απο αερια και ατομα. Τιποτα δεν ειναι "απλο". Μπορω και εγω να δω τα αστρα μια νυχτα στην ερημο, και να τα νιωσω. Αλλα (εν τελει) βλεπω περισσοτερα η λιγοτερα? Το αχανες μεγεθος των ουρανων φερνει την φαντασια μου στα ακρα--κολλημενος πανω σε αυτο το καρουσελ (μαλλον εννοει την γη ή τον γαλαξια, δεν ξερω σιγουρα) το μικρο μου ματι μπορει να λαβει φως ηλικιας ενος εκατομμυριου ετων φωτος...Ποια ειναο η γενικη εικονα, η το νοημα, η το γιατι? Δεν καταστρεφει το μυστηριο το να ξερεις κατι σχετικα με αυτο (δηλαδη το μυστηριο). Διοτι η αληθεια ειναι πολυ πιο υπεροχη απο οτι μπορουσε να φανταστει οποιοσδηποτε καλλιτεχνης του παρελθοντος. Γιατι οι ποιητες του παροντος δεν μιλανε για αυτο? Τι ειδους ανθρωποι ειναι οι ποιητες οι οποιοι μπορουν να μιλουν για το Δια σαν να ηταν ανθρωπος, αλλα εαν ειναι μια τεραστια περιστρεφομενη σφαιρα (αποτελουμενη) απο μεθανιο και αμμωνια θα πρεπει (οι ποιητες) να μενουν σιωπηλοι?

Λορελάη είπε...

καλέ μου quantum, τυχαίνει να είμαι από τους ποιητές (αν αξίζω αυτόν τον τίτλο) που βρίσκουν την σύγχρονη επιστήμη εξόχως ποιητική... Πιστεύω ότι πια στις δύο κορυφές της ανθρώπινης σκέψης δεν είναι η φιλοσοφία και η ποίηση, όπως παλιότερα, αλλά η επιστήμη και η ποίηση, και ότι η επιστήμη έρχετια πια να συναντήσει την ποίηση από την πίσω πόρτα. Η πιο δυνατή ελπίδα μου για το μέλλον, που από πολλές πλευρές μοιάζει μαύρο, βασίζεται στο ότι πιστεύω ότι η σύχρονη επιστήμη ανοίγει τη σκέψη του ανθρώπου προς την ποιητική σύλληψη του κόσμου... Συμφωνώ όπως κατάλαβες με τον Feynman και όσο περίεργο κι αν σου φαίνεται και διαβάζω σύγχρονες θεωρίες (κβαντική φυσική, χάος, μακρόκοσμος κλπ.) και αφήνω στους στιχους μου διαύλους προς αυτές. (πώς σου φαίνονται π.χ. οι στίχοι: "στου γαλαξία τα ύδατα σπέρνω τα μάτια μου / να φυτρώσει αλήθεια στου ανθρώπου το πρόσωπο" )Όχι. Η Ποίηση κι η Επιστήμη δεν είναι εχθρές. Αυτή είναι μια πολεμική του παρελθόντος, που βασίζεται στην εργαλειακή χρήση της επιστήμης. Η γνώση που παρέχει η επιστήμη γονιμοποιεί τη τέχνη και αντίστροφα. Τα ανθρώπινα μυαλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη αυτό. Αλλά θα συμβεί. Δνε μπορεί να μη συμβεί, αρκεί να επιβιώσουμε ως είδος πάνω στον πλανήτη...
την ζεστή μου καλημέρα

Ο Αλχημιστης είπε...

Λορελαη δεν εχω διαβασει ακομα το κειμενο...Απλα θελω να σου δειξω κατι απο εναν ανθρωπο που αποτελει το προτυπο μου.....Η διευθυνση ειναι


http://www.youtube.com/watch?v=AU8PId_6xec


απλα δες την πηγαια χαρα και ικανοποιηση που εχει οταν μιλαει...

Θερσίτης είπε...

Μας πήγες πολύ μακριά ακόμη κι εμάς τους γιλολόγους, λορελάη.
Έχω τη μούρλα, τη διαστροφή να σκέφτομαι, όταν λέω μια λέξη, την ετυμολογική της προέλευση. Θυμίζω τη συζήτηση για το ποιητικότατο "σκοτώνω". Φοβάμαι όμως πως είναι πολύ λίγοι αυτοί που μπορούν πίσω από την ελευθερία να βλέπουν το έρχομαι και από την τέχνη το τίκτω.
Πάλι επομένως αναδεικνύεται η κρίση του σχολείου και το βουνό των ευθυνών που έχουμε στους ώμους μας εμείς, οι διαολοδάσκαλοι.
Πάντως με τέτοιες συζητήσεις γινόμαστε όλοι "καλύτεροι" άνθρωποι. Εδώ το καλός σημαίνει ηθικός. Και το γράφω εγώ που αποφεύγω τη φθαρμένη πλέον λέξη "καλός".
Έρρωσο

Λορελάη είπε...

Θερσίτη μου δεν το είχα δει το σχόλιό σου... η τέχνη από το τίκτω!!! Θαυμάσιο!!!!!
ναι, δύσκολη η δουλειά σας φίλε μου, αλλά... ΥΠΕΡΟΧΑ ΕΝ-ΔΙΑ-ΦΕΡΟΥΣΑ !!!!!!!! :)))))))
έρρωσο επίσης